tag:blogger.com,1999:blog-52025739613485032602024-03-19T03:15:41.205-07:00theoriesanatropistheorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.comBlogger12125tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-45970886977460259442014-01-31T15:06:00.000-08:002014-01-31T15:06:04.722-08:00Όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι; <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWMVp3CzxyOAyHz-hTyGrffQPoT0757t0iN_dBUy70TqWLyTm1yBFwFok5ARDhtSH0fcHvTwT9iA4vgnHgK4gHitHRqY5sIa2qszRqemVXAO_sde_Ghyci4TG8DBlTD-0zQEZl-chTevXM/s1600/11876_10200955889322551_1922793996_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWMVp3CzxyOAyHz-hTyGrffQPoT0757t0iN_dBUy70TqWLyTm1yBFwFok5ARDhtSH0fcHvTwT9iA4vgnHgK4gHitHRqY5sIa2qszRqemVXAO_sde_Ghyci4TG8DBlTD-0zQEZl-chTevXM/s1600/11876_10200955889322551_1922793996_n.jpg" /></a>Ακούμε στην TV ότι o τάδε.. έκανε,μήνυση στους βουλευτές για εσχάτη προδοσία κτλ..Αρκετοί πιστεύουν στους θεσμούς...<br />
Μα για ποιούς θεσμούς μιλάμε;Υπάρχει κρατικό εκτελεστικό όργανο που να είναι ανεξάρτητο;<br />
<br />
Το μόνο όργανο που μπορεί να δώσει την λύση είναι το Λα'ι'κο,δηλαδή η δημιουργία Λα'ι'κού μετώπου. Ένα Λα'ι'κό μέτωπο θα χρειαστεί όλους του Έλληνες πολίτες,που θέλουν να αντιδράσουν και ν<br />
α ανατρέψουν,θα συμβάλλουν όμως όλοι σε αυτό;<br />
Η απάντηση είναι ΟΧΙ,δεν θα περιμένουμε τους αστούς που για δικά τους συμφέροντα θέλουν αλλαγή,εξάλλου αυτή τη μάχη δεν θα την δώσουν όλες οι κοινωνικές τάξεις.Η αστική τάξη θα προωθήσει τα δικά της συμφέροντα και όχι του λαού,δεν την ενδιαφέρει η άμεση δημοκρατία,τα συμφέροντα των αστών κάποια στιγμή μπορεί να τους οδηγήσουν στην προώθηση φασιστικού καθεστώτος,όπως η στρατιωτική μοναρχία ή μήπως ιστορικά αυτό δεν έχει ξανά γίνει..η καλύτερα ιστορικά μόνο έτσι έχει γίνει. Όταν τόσα χρόνια,οι Κάστες θεωρούσαν τα άτομα κατώτερης κοινωνικής τάξης,πως είναι και κατώτερης αξίας και υπήρχε η εργασιακή εκμετάλλευση,όταν στη κοινωνική διαστρωμάτωση,τα κοινωνικά αγαθά (υποτίθεται) κατανέμονται με βάση την αξία του κάθε ατόμου και οι κόποι θα ανταμειφθούν (αυτό ωθεί τους εργάτες να προσπαθούν περισσότερο για την βελτίωση της ζωής τους (οριζόντια μετακίνηση)),ενώ στη πραγματικότητα,υπάρχει η εκμετάλλευση των εργαζομένων με αποτέλεσμα η καπιταλιστική τάξη να καρπώνεται την υπεραξία των εργαζομένων μέσω της εκμετάλλευσής τους. Ε όχι..δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γίνουμε''συναγωνιστές'' με αστούς,δεν έχουμε καμία κοινή συνισταμένη,μα ακόμη και αν είχαμε θα ήταν για σήμερα,γιατί αύριο θα θέλανε να γίνουν αφεντικά μας.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ-vlmilAJ9UmEeRRHhSDxzMuobKROTjEf9Wczj34Te1FKVa-K5tcWiLH_X6chLOoPxW5D0pdBNrRMM1-WRdiTCviGJqsRIJWLC2zjNrxiCq8ue5kZdHflR2WFla8fGrKMc4zzqP5C0PZO/s1600/997434.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQ-vlmilAJ9UmEeRRHhSDxzMuobKROTjEf9Wczj34Te1FKVa-K5tcWiLH_X6chLOoPxW5D0pdBNrRMM1-WRdiTCviGJqsRIJWLC2zjNrxiCq8ue5kZdHflR2WFla8fGrKMc4zzqP5C0PZO/s1600/997434.jpg" height="240" width="320" /></a>Οι δημιουργοί της Κοινωνικής διαστρωμάτωσης,θέλουν τα μέλη της κοινωνίας και τις κοινωνικές ομάδες με τη μεγαλύτερη ισχύ να επιβάλλονται και να εκμεταλλεύονται τους άλλους,αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τα λαό,άρα καμία ανοχή στους αστούς και στην δημοκρατία τους.<br />
<br />
Για να πετύχει ένα Λα'ι'κό μέτωπο θα πρέπει μέσα να συγκροτηθεί το προλεταριάτο σε τάξη. Το πρόβλημα είναι πως στην Ελλάδα των μνημονίων και της συστημικής αριστεράς,δεν υφίσταται εργατική τάξη (το μεγαλύτερο μέρος του λαού ανήκει σε αυτή τη τάξη,αλλά δεν είναι συγκροτημένοι σε πολιτικό κίνημα) γιατί πολύ απλά η εργατική τάξη ορίζεται ως τάξη μόνον όταν υπάρχει ως πολιτικό κίνημα,δηλαδή όταν κάνει πολιτικό αγώνα και έρθει σε σύγκρουση με την άρχουσα τάξη για την κατάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας,οπότε τότε το λαικό μέτωπο δεν θα μπορέσει να γίνει μα ακόμα και αν γίνει δεν θα καταφέρει να ανατρέψει το σάπιο πολιτικό σύστημα Είναι καθήκον της οργανωμένης αριστεράς να οργανώσει την εργατική τάξη,αφού πρώτα καταφέρει να οργανωθεί η αριστερά.. Και η αριστερά είναι μέσα μας..όταν καταφέρουμε να οργανώσουμε την πατριωτική/κοινωνική αριστερά,τότε και ΜΟΝΟ τότε θα μπορέσουμε να πούμε Εμπρός τη γης οι κολασμένοι.<br />
<br />
Ο χαρακτήρας της πάλης σήμερα έχει εθνική και λαική μορφή,γιατί ο εχθρός είναι ξένος,δηλαδή η χώρα μας είναι υπό κατοχή και ασκείται δίκαιο δυνάμεων κατοχής.<br />
<br />
Με λίγα λόγια...θα πρέπει όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου να συγκρωτηθούν σε τάξη.<br />
ΕΑΜ αυτή είναι η λύση.<br />
Αντίσταση – Ανεξαρτησία - Ελευθερία</div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-41266747899633012072014-01-31T08:21:00.002-08:002014-01-31T08:25:06.517-08:00Νοικοκυραίοι...απολίθωμα ανθρώπου με την τσέπη στη καρδιά.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2>
Νοικοκυραίοι...απολίθωμα
ανθρώπου με την τσέπη στη καρδιά.</h2>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9w_1xRR9ldLmdafUjC0WvkuS42DbX54PyggDG2JpDs37A-8YGEa_DWi9VeklXw2pEHfniG7o6r5dM0irbl5SF_Ivecez1n_r60AGnYDj_kZ86mnioDnkwoMP18TUEsoYWgnGozOhx6wxb/s1600/Lenin.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9w_1xRR9ldLmdafUjC0WvkuS42DbX54PyggDG2JpDs37A-8YGEa_DWi9VeklXw2pEHfniG7o6r5dM0irbl5SF_Ivecez1n_r60AGnYDj_kZ86mnioDnkwoMP18TUEsoYWgnGozOhx6wxb/s1600/Lenin.jpg" height="184" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Χιλιάδες αγωνιστές της
αριστεράς,έχυσαν το αίμα τους για τη
λευτεριά,ενάντια στους ταξικούς εχθρούς
τους. Ποιός θα ξεχάσει τη μαρτυρική
Ηλέκτρα,την Σταθοπούλου και άλλες
πατριώτισσες,που χωρίς φόβο και με τόλμη
έβαλαν τα στήθια τους μπροστά στα
ναζιστικά τανκς;Ποιός θα ξεχάσει τον
αγωνιστή της δημοκρατίας Σωτήρη
Πέτρουλα,τον Μπελογιάννη και Μπάτση
που καταδικάστηκαν σε θάνατο για τις
ιδέες τους;Τον ειρηνιστή Λαμπράκη;Τον
αγωνιστή Μπεζεντάκο;Τους ήρωες του ΔΣΕ;</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Και όμως μια μερίδα
πολιτών ξεχνάει....ξεχνάει γιατί κοιτά
το ατομικό κέρδος..οι γνωστοί νοικοκυραίοι..</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Νοικοκυραίοι...Νοικοκυραίοι..τι
είναι λοιπόν αυτοί οι άβουλοι
νοικοκυραίοι?...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ο νοικοκυραίος,είναι
ένα άτομο,που οι αξίες του βασίζονται
στην δεξιά,δηλαδή φροντίζει πρώτα τον
εαυτό του την οικογένειά του και όταν
περισσέψει χρόνος και χρήμα φροντίζει
και για τους..φτωχούς,είτε στέλνοντας τα
γνωστά φιλανθρωπικά sms,είτε δίνοντας
λίγα σεντς στους φτωχούς των τραίνων
και στη συνέχεια γεμίζει από
ικανοποίηση,καθώς έκανε το πατριωτικό
του καθήκον έναντι στους φτωχούς και
πεινασμένους της χώρας.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Τον νοικοκυραίο σπάνια
θα τον δεις σε διαδήλωση,σπάνια θα τον
δεις να αντιδράει,συνήθως σκέφτεται με
πιο τρόπο θα σώσει αυτά που έχει και
όταν έρθει η ώρα της επιλογής θα επιλέξει
αυτόν που θα του δώσει όσα έχασε.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Νοικοκυραίος δεν είναι
ο τραπεζίτης,ο εφοπλιστής και διάφορα
πιόνια του κράτους,αλλά ο νοικοκυραίος
βασίζεται,στην βιοτεχνία και το
εμπόριο,την εκμετάλλευση των μεταναστών
και των εργαζομένων και φυσικά ο
νοικοκυραίος θα παντρευτεί μια κοπέλα
της τάξης του που θα του κάνει πολλά
παιδιά και θα του δώσει μια καλή προίκα.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αυτό που φοβάται ο
νοικοκυραίος είναι την κοινωνική
επανάσταση,γιατί οι κοινωνική επανάσταση,θα
φέρει τα πάνω κάτω και αυτό είναι το
σημείο που φοβάται ο νοικοκυραίος,δηλαδή
φοβάται μήπως χάσει αυτά που έχει και
δεν καταφέρει ποτέ να τα ξανά κερδίσει.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Από παντού βάλλεται ο
νοικοκυραίος,αντιμετωπίζει συχνά την
αστική τάξη,καθώς είναι η ουρά της,γιατί
ο ρόλος του είναι να μαζεύει τον πλούτο
μέσα από την παραγωγή και την υπεραξία
των εργαζομένων,προς όφελος των αστών.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Και από την άλλη...έρχεται
αντιμέτωπος με τον χειρότερό του εχθρό,με
τους εφιάλτες του,...με τους κομμουνιστές
και τους αναρχικούς,γιατί αυτοί είναι
που θα πάρουν τα σκήπτρα της ηγεμονίας
από τους αστούς και θα σταματήσει η
παλαιά μεσαία τάξη να είναι η ουρά των
αστών.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Οι κομμουνιστές και οι
αναρχικοί αγωνίζονται για μια κοινωνία
δίκαιη,δηλαδή μια κοινωνία αταξική,΄...με
λίγα λόγια ..αγωνίζονται για να σταματήσει
να υπάρχει το λαός και κολωνάκι,..μόνο
λαός!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Η ιδανική ζωή ενός
νοικοκυραίου..είναι η ησυχία,τάξη και
ασφάλεια,με αυτό το τρόπο πιστεύει πως
δεν θα χάσει ότι έχει κερδίσει με
ιδρώτα,όλα αυτά τα χρόνια.Πως όμως τα
κέρδισε?μας μέσα από το πελατειακό
σύστημα του κράτους.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αυτή η φοβισμένη μερίδα
ατόμων,ποτέ της δεν πρόσφερε,ποτέ δεν
αγωνίστηκε και ποτέ δεν πρότεινε
τίποτα..ίσως τελικά ο μεγαλύτερος φόβους
τους είναι η προλεταριοποίηση της
κοινωνίας.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Κάποιοι αναρωτιούνται
γιατί ανέβηκαν τα ποσοστά της Χ.Α.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Μα γιατί το μεγαλύτερο
ποσοστό της μεσαίας τάξης τους ψήφισε.Η
παλαιά μεσαία τάξη αντιπολιτεύεται με
μορφή,δεξιού και φασιστικού
ριζοσπαστισμού,πιστεύοντας πως θα βρει
ανάχωμα για προφυλάξει τα..νοικοκυριό
του και φυσικά θα προσπαθήσει να
συμβιβαστεί ταξικά.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Προφανώς και υπάρχουν
πολίτες της μεσαίας τάξης,που δεν ανήκουν
σε αυτή τη κατηγορία.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Εργαζόμενοι,άνεργοι,φοιτητές,αγρότες ενωθείτε,κοινό μέτωπο κοινούς αγώνες!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b><i><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;">Οι αστοί τρομάξανε</span></i></b><br />
<b><i><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;">και κάστρα φτιάξανε</span></i></b><br />
<b><i><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;">να χτίσουν τα παιδιά </span></i></b><br />
<b><i><span style="background-color: #f3f7fe; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;">των εργατών</span></i></b><br />
<b><i><br /></i></b>
<b><i>Μα αυτοί με μια γροθιά</i></b><br />
<b><i>σπάζουνε τα δεσμά</i></b><br />
<b><i>τα κάστρα καταργούνε των αστών.</i></b><br />
<b><i>Πάνος Τζαβέλας</i></b><br />
<b><i><br style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;" /></i></b></div>
</div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-30229589735473458392014-01-07T09:50:00.000-08:002014-01-07T09:50:18.585-08:00Σχόλιο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν μπορώ άλλο να ακούω τους γνωστούς λούμπεν προλετάριους να φιλοσοφούν σε καφέ...κάνετε ζημιά στο λαικό κίνημα με την απάθειά σας,καλλίτερα να μην λέτε ότι είστε αριστεροί,γιατί μετά από χρόνια γίνεστε δεξιότεροι και από τους δεξιούς..<div>
<br /></div>
<div>
Δεν μπορώ άλλο να ακούσω αυτά τα μικροαστικά ανθρωπάκια,που τους νοιάζει πόσα έχασε η τσεπούλα τους,γενικά αυτή η μεσαία τάξη είναι όπου φυσάει ο άνεμος..δηλαδή όπου φυσάει για το ατομικό τους κέρδος..αυτοί θα κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν όσα έχασαν ή τουλάχιστον να να μην χάσουν άλλα..</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-1490516378290802332014-01-07T09:40:00.000-08:002014-01-07T09:40:50.222-08:00Αρης Βελουχιωτης "Το διλημμα" (Ντοκιμαντέρ)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<object width="320" height="266" class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/bQEO_js8IqE/0.jpg"><param name="movie" value="https://youtube.googleapis.com/v/bQEO_js8IqE&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="https://youtube.googleapis.com/v/bQEO_js8IqE&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Τι έγινε στη Βάρκιζα - τι έγινε με τον Άρη μετά τη Βάρκιζα - πώς αποστρατεύτηκε ο ΕΛΑΣ - ποιος ο ρόλος των Άγγλων - ποιος ο ρόλος των αστικών κομμάτων - με τι σκοπό ιδρύθηκαν τα τάγματα ασφαλείας - ποιος υποκινούσε τις συγκρούσεις ΕΔΕΣ-ΕΛΑΣ - τι έγινε στο Κάιρο, στο Λίβανο, στην Καζέρτα - Τι ήταν η κυβέρνηση του βουνού - ποιο το δίλημμα της Αριστεράς - τι είπε ο Άρης στη Λαμία - τι έγινε στη σύσκεψη των καπετάνιων-γιατί οδηγηθήκαμε στον Δεκέμβρη - γιατί δεν εκπληρώθηκε το όραμα του Ε.Α.Μ. </span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Κεντρικό πρόσωπο του ντοκιμαντέρ, η μορφή του πρωτοκαπετάνιου του EΛAΣ, Άρη Bελουχιώτη! Μέσα από τη δική του ιστορία, η ταινία αφηγείται τον αγώνα του EAM και του EΛAΣ κατά τη γερμανική κατοχή, και παράλληλα τη μοναχική πορεία του Bελουχιώτη, μετά τη Συμφωνία της Bάρκιζας, μέχρι τον τραγικό του θάνατο. Μέσα από το πορτρέτο του Άρη, παρουσιάζεται το εαμικό κίνημα και η ένοπλη αντίσταση στη διάρκεια της γερμανοϊταλικής κατοχής.</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Αρης Βελουχιωτης - Το διλημμα | Σκηνοθεσία: Φώτος Λαμπρινός ...</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Σενάριο: Φώτος Λαμπρινός</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Αφηγητής: Γιώργος Σαμπάνης</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Μουσική ενορχήστρωση και διεύθυνση: Λουκιανός Κηλαϊδόνης</span><br style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;" /><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px;">Παραγωγή: 1981</span></div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-11016931386905955262014-01-07T09:13:00.000-08:002014-01-07T09:13:37.380-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Απαγόρευση συγκεντρώσεων αύριο στην Αθήνα</b><br />
<img alt="ΜΑΤ" src="http://www.periodista.gr/media/k2/items/cache/5e3c059ff1202312be4c4f00307a848a_L.jpg" /><br />
“ Η κυβέρνηση θα λειτουργήσει ακόμη μία φορά πίσω από φράχτες, περικυκλωμένη από τις δυνάμεις καταστολής και προσπαθώντας να «θάψει» τη λαϊκή αγανάκτηση ”<br />
Την προεδρία της Ε.Ε. αναλαμβάνει αύριο η κυβέρνηση Σαμαρά και με απόφαση του Γενικού Αστυνομικού Διευθυντή Αττικής δεν θα επιτραπεί για λόγους δημόσιας ασφάλειας, κατά το χρονικό διάστημα από 06:00 μέχρι και 24:00 ώρα της Τετάρτης 8 Ιανουαρίου 2014, κάθε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή πορεία.<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Η κυβέρνηση θα λειτουργήσει ακόμη μία φορά πίσω από φράχτες, περικυκλωμένη από τις δυνάμεις καταστολής και προσπαθώντας να «θάψει» τη λαϊκή αγανάκτηση<br />
<br />
Η κυβερνητική ομάδα που είναι σε μεγάλο βαθμό υπαίτια για την ανθρωπιστική κρίση που βιώνει η χώρα, θα αποδείξει ότι για μία ακόμη φορά βρίσκεται μακριά από τον λαό λειτουργώντας στον δικό της μικρόκοσμο των «success story».<br />
<br />
Συγκεκριμένα:<br />
<br />
(α) στην περιοχή της Πόλεως Αθηνών που περικλείεται από τις οδούς – Λεωφόρους: Αθηνάς (από τη συμβολή της με την Πλατεία Ομονοίας, εξαιρουμένων των χώρων της Πλατείας Ομονοίας), δεξιά Ερμού (μέχρι Αγίων Ασωμάτων), πεζόδρομος από συμβολή Ερμού και Αγίων Ασωμάτων μέχρι Αποστόλου Παύλου, αριστερά Αποστόλου Παύλου μέχρι Ροβέρτου Γκάλλι, Ροβέρτου Γκάλλι, Χατζηχρήστου, Βούρβαχη, αριστερά Παρασκευοπούλου, δεξιά Καρέα, αριστερά Υμηττού, Ούλωφ Πάλμε, αριστερά Στρατάρχου Παπάγου, δεξιά Παπαδιαμαντοπούλου, αριστερά Θηβών, Φειδιππίδου, Λ. Αλεξάνδρας, αριστερά Χ. Τρικούπη, δεξιά Ακαδημίας, αριστερά Θεμιστοκλέους, δεξιά Πανεπιστημίου, αριστερά Αιόλου, δεξιά Σταδίου μέχρι τη συμβολή της με την Πλατεία Ομονοίας, ως και κατά μήκος των τμημάτων των ανωτέρω οδών που αποτελούν τα όρια της εν λόγω περιοχής,<br />
<br />
(β) στο τμήμα της Αττικής Οδού από το Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «Ελ. Βενιζέλος» έως τον κόμβο της Περιφερειακής Υμηττού με τη Λ. Κατεχάκη, στο τμήμα της Λ. Κατεχάκη από την έξοδο της Περιφερειακής Υμηττού έως τη συμβολή της με τη Λ. Μεσογείων, στη Λ. Μεσογείων από τη συμβολή της με τη Λ. Κατεχάκη έως τη συμβολή της με την οδό Φειδιππίδου και σε βάθος ακτίνας εκατό -100- μέτρων, ένθεν και ένθεν προαναφερόμενων τμημάτων οδών (Αττική Οδός – Λ. Κατεχάκη – Λ. Μεσογείων), ως και επί των γεφυρών, ανισόπεδων κόμβων, διαβάσεων που υφίστανται κατά μήκος αυτών και<br />
<br />
(γ) στους χώρους του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος».<br />
<br />
Ακόμα, όπως ανακοινώθκε από τη ΓΑΔΑ, λόγω της Τελετής Έναρξης της Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, την Τετάρτη 8-1-2014 θα πραγματοποιηθούν οι κάτωθι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις:<br />
<br />
Δεν θα επιτραπεί η στάση και η στάθμευση των οχημάτων κατά τις ώρες 00.01΄έως 24.00΄ στην Λ.Β. Σοφίας, στο τμήμα της μεταξύ των οδών Ζαχάρωφ και Β. Αλεξάνδρου και στις παρακάτω κάθετες οδούς:<br />
<br />
Αιγινήτου, στο τμήμα αυτής μεταξύ της Λ.Β.Σοφίας και της οδού Παπαδιαμαντοπούλου.<br />
<br />
Λούρου, Λαμψάκου, Σεμιτέλου & Κερασούντος, στο τμήμα τους μεταξύ της Λ. Β. Σοφίας και της οδού Μιχαλακοπούλου.<br />
<br />
Προσωρινή διακοπή κυκλοφορίας οχημάτων και απαγόρευση στάσης και στάθμευσης κατά τις ώρες 15.00΄έως πέρατος:<br />
<br />
Λ. Β. Σοφίας, στο τμήμα της από τη συμβολή των οδών Ζαχάρωφ και Β. Αλεξάνδρου και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας.<br />
<br />
Λ. Β. Κων/νου, στο τμήμα της από τη συμβολή των οδών Β. Αλεξάνδρου και Σπ. Μερκούρη και στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας.<br />
<br />
Γέλωνος, σε όλο το μήκος της και στις καθέτους αυτής έως την πρώτη παράλληλο.<br />
<br />
Κόκκαλη, σε όλο το μήκος της και στις καθέτους αυτής έως την πρώτη παράλληλο.<br />
<br />
Λ. Β. Σοφίας, στο τμήμα αυτής μεταξύ των οδών Ριζάρη και Βασ. Κων/νου.<br />
<br />
Γενναδίου, σε όλο το μήκος της και στις καθέτους αυτής έως την πρώτη παράλληλο.<br />
<br />
Δεινοκράτους, σε όλο το μήκος της και στις καθέτους αυτής έως την πρώτη παράλληλο.<br />
<br />
Αναπήρων Πολέμου, σε όλο το μήκος της και στις καθέτους αυτής έως την πρώτη παράλληλο.<br />
<br />
Βλαδίμηρου Μπένση, σε όλο το μήκος της και στις καθέτους αυτής έως την πρώτη παράλληλο.<br />
<br />
Μονή Πετράκη, σε όλο το μήκος της και στις καθέτους αυτής έως την πρώτη παράλληλο.<br />
<br />
ΠΗΓΗ <a href="http://asimbibastosnews.blogspot.gr/2014/01/blog-post_8742.html#more">http://asimbibastosnews.blogspot.gr/2014/01/blog-post_8742.html#more</a></div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-89362238276756318272014-01-07T03:13:00.002-08:002014-01-31T15:10:35.442-08:00 Η ΛΥΣΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η ΛΥΣΗ<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgItElz4Zex4gjqwnLt3RCNsnTwm9tMmEj_9Ypsn9WJZF1OtpwO1frOXXNPJd8f9mlrmTQawYbhZhnCtk4mImd3Hq6s7KG1lPFFHWIbydt3AjeUlgYwreBkny2Zu_vgK8DwVbZTSWm_vzm4/s1600/11876_10200955889322551_1922793996_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgItElz4Zex4gjqwnLt3RCNsnTwm9tMmEj_9Ypsn9WJZF1OtpwO1frOXXNPJd8f9mlrmTQawYbhZhnCtk4mImd3Hq6s7KG1lPFFHWIbydt3AjeUlgYwreBkny2Zu_vgK8DwVbZTSWm_vzm4/s1600/11876_10200955889322551_1922793996_n.jpg" /></a></div>
<br />
Αγαπητοί συμπολίτες,εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια,ο λαός ζει σε συνθήκες δίκαιου δυνάμεων κατοχής.Η μπότα του 4ου Ράιχ πάτησε τη πατρίδα μας.Πολλοί συνεργάστηκαν με το κατακτητή.Ο λαός αντέδρασε στην αρχή με τα κινήματα της πλατείας ή αλλιώς τους αγανακτισμένους.Στη συνέχεια έπεσε το τυράκι των εκλογών και τελικά η κατεχόμενη Ελλάδα συνεχίζει να είναι υπό κατοχή.<br />
Ο λαός απελπισμένος και σοκαρισμένος,έριξε τις ελπίδες του σε ένα κόμμα ή καλλίτερα ανάθεσε τις ελπίδες του σε ένα κόμμα,το ΣΥΡΙΖΑ...,ας είμαστε ειλικρινής..υπάρχει ανεξάρτητος πολίτης που πιστεύει ότι θα σωθεί από ένα κόμμα,ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το πιστεύει πάντως..<br />
Και για να μην λέμε πολλά,ας μιλήσουμε για την λύση..<br />
Η λύση είσαι εσύ!δηλαδή θα πρέπει να καταλάβουμε πως κανείς δεν θα μας σώσει.Η λύση είναι μία,ένα νέο ΕΑΜ,ένα Πανεθνικό μέτωπο,που θα ελευθερώσει τη χώρα και το λαό.Όπως στη Ναζιστική κατοχή,το ΕΑΜ έσωσε το λαό από τη πείνα,έτσι και τώρα ένα νέο ΕΑΜ θα σώσει το λαό από την εξαθλίωση και την πατρίδα από την κατοχή.<br />
<a name='more'></a><br />
Ένα νέο Πανεθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο,μακρυά από κομματικά μαντριά,με τους Έλληνες ενωμένους,θα καταφέρει να νικήσει το φασισμό των μνημονίων,γιατί θα έχει πρόγραμμα και όραμα και πάνω από όλα θα απαρτίζεται από πατριώτες ιδεολόγους,που για την λευτεριά και την δημοκρατία-λαοκρατία,θα αγωνιστούν μέχρι το τέλος μέχρι τη νίκη.<br />
Αρκετοί συμπολίτες ρωτάνε,τι θα γίνει έναν καταργήσουμε τα μνημόνια,αν θα έχουμε να φάμε,αν θα έχουμε φως,νερό,τηλέφωνο,αν ο ήλιος βγει από τη δύση κτλ...Ας καταλάβουμε,πως η Ελλάδα είναι από τις πλέον πλουσιότερες χώρες στο κόσμο,ο ορυκτός πλούτος αξίζει τρις,ο πολιτισμός και ο τουρισμός μας τρις,παράγουμε τα πάντα και δεν μας αφήνουν,εργατικό και επιστημονικό δυναμικό από τα καλλίτερα,εναλλακτικές πηγές ενέργειας(ήλιος,αέρας κτλ),όλα αυτά ανήκουν στον Ελληνικό λαό,μας ανήκουν,είναι δικά μας..εάν ο λαός τα εκμεταλλευτεί προς όφελός του,τότε αγαπητέ συμπολίτη δεν θα έχεις πρόβλημα για το φαί σου,ούτε για το φως σου,ούτε για το τηλέφωνό σου και να είσαι σίγουρος ο ήλιος θα βγει από την ανατολή..βέβαια δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα βλέπεις αυτόν τον ήλιο,γιατί να είσαι σίγουρος πως δεν θα ηρεμήσουν αν δεν σου κρύψουν αυτόν τον ήλιο μια για πάντα.<br />
Ας επανέλθουμε πάλι στη λύση δηλαδή στο Μέτωπο και μέτωπο όχι των δήθεν αντιμνημονιακών δυνάμεων,αλλά στο μέτωπο του λαού.Πρώτα από όλα,ας κάνουμε κάτι το απλό,ας κλείσουμε όλοι μας την τηλεόραση και να βγούμε στη γειτονιά να μιλήσουμε με τους γείτονες,να μοιραστούμε τις αγωνίες και τα προβλήματά μας,να κάνουμε διάλογο,να γνωριστούμε,έχουμε καταντήσει μια απρόσωπη κοινωνία,άβουλη..ας κάνουμε την αρχή,κλείνουμε την τηλεόραση.<br />
Στην συνέχεια θα πρέπει να εμπεδώσουμε πως τα κόμματα και αυτά που είναι μέσα στο ναό της αντίδρασης και των μνημονίων,αλλά και αυτά που θέλουν να μπουν,δεν θα μας σώσουν,δεν θέλουν και δεν μπορούν.Έτσι λοιπόν το επόμενο βήμα είναι να γυρίσουμε τη πλάτη μας στο σύστημα.Γυρίστε τη πλάτη στα πολικά κόμμα εξουσίας,σε όλα,μικρά και μεγάλα.Ας σκεφτούμε το απλό,η χώρα είναι υπό κατοχή,μέσα στη βουλή είναι ο κατακτητής σου και οι ένθερμοι οπαδοί του Ναζισμού και τα δήθεν αντιμνημονιακά κόμμα,κάθονται εκεί μέσα,κάνουν χαβαλέ στο καφέ της βουλής,πάνε ταξίδια,παίρνουν πάνω από 10.000ε το μήνα και βγαίνουν το βράδυ στα καθεστωτικά δελτία και λένε πως κάνουν αντιπολίτευση,την ίδια ώρα που έχουν αυτοκτονήσει χιλιάδες,την ίδια ώρα που υπάρχει τέτοια κοινωνική εξαθλίωση που ο λαός μεταπολεμικά δεν έχει ξανά ζήσει,η ανεργία 60% στους νέους,το νέο επιστημονικό δυναμικό φεύγει από τη χώρα για μια νέα ζωή,επιστημονικό δυναμικό το οποίο θα βοηθούσε στην οικοδόμηση της νέας ελλάδας.<br />
Ας βάλουμε ένα τέλος σε όλο αυτό,ας κάνουμε μια αρχή,εύκολη αρχή,κλείνουμε τις τηλεοράσεις και επικοινωνούμε με τους γείτονες.<br />
Στη συνέχεια θα υπάρξουν αυτές οι πρωτοπόρες δυνάμεις και θα γεννηθούν μέσα από τους αγώνες εκείνα τα πρόσωπα,που θα καταφέρουν να οργανώσουν ένα Πανεθνικό μέτωπο,είμαι σίγουρος πως υπάρχουν ήδη,αλλά εμείς δεν τα βλέπουμε..αναρωτηθήκατε ποτέ,αν σήμερα υπάρχουν κοινωνικές ομάδες και πολιτικοί φορείς που αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό,απλά δεν έτυχε να συναντηθούν μέχρι σήμερα;δηλαδή πιστεύεται πως σήμερα υπάρχει μόνο ότι βλέπετε στην τηλεόραση;Εγώ γνωρίζω αρκετές κοινωνικές ομάδες,που κάνουν φοβερό κοινωνικό έργο και χρειάζονται βοήθεια από εμάς,γνωρίζω πολιτικούς φορείς που αγωνίζονται για ένα μέτωπο,όπως το περιέγραψα παραπάνω,γι αυτό πάρτε δύναμη,θάρρος σηκώστε κεφάλι και βγείτε έξω,γνωρίστε το κόσμο.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_iOLGNpCbH_Ma3ehiMMsideOxtzyntdIRFokcUIcRTFdAJeVSfIE75tpGysRiu1jtGFlBx4e2VzDEmMaQ6S5jKFbz1aa8E7dtMmC5k2Mizkbl8nrXmFdF3k_Qdi7MfWkBa7REz7-ilxfw/s1600/38749.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_iOLGNpCbH_Ma3ehiMMsideOxtzyntdIRFokcUIcRTFdAJeVSfIE75tpGysRiu1jtGFlBx4e2VzDEmMaQ6S5jKFbz1aa8E7dtMmC5k2Mizkbl8nrXmFdF3k_Qdi7MfWkBa7REz7-ilxfw/s1600/38749.jpg" height="217" width="320" /></a></div>
<br />
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω δύο λόγια για το Μέτωπο.<br />
Το Μέτωπο,θα αγωνιστεί σε πρώτη φάση για να λευτερώσει την πατρίδα μας,από τους ξένους κατακτητές και ντόπιους συνεργάτες τους,θα το φασισμό,τον εθνικισμό και το νεοναζισμό στο βάθος ενός πηγαδιού.Θα επιβάλλει εκλογές στο σύστημα και θα πάρει την εξουσία.Σε δεύτερη φάση θα αγωνιστεί για την Εθνική ανεξαρτησία,τη λαοκρατία και μπορούμε να το κάνουμε αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας,Αξιοποιώντας τον εθνικό μας πλούτο,του οποίου η διαχείριση θα ανήκει στο λαό για το λαό και φυσικά αξιοποιώντας την εργατική και επιστημονική δύναμη που έχει απομείνει στη χώρα μας,θα μπορέσουμε να φτάσουμε σε αυτούς τους στόχους δηλαδή στην Εθνική ανεξαρτησία και στην λαοκρατία.Να οικοδομήσουμε μια Δημοκρατία νέου τύπου και να οικοδομήσουμε το κράτος των εργαζομένων.<br />
<br />
Αυτά για σήμερα..<br />
Σκεφτόμουν να κάνω μια αναφορά στην Αστική τάξη και στο σινάφι της..αλλά προτίμησα να κάνω μόνο αναφορά για τους συμπολίτες μου που με ενδιαφέρουν περισσότερο..<br />
Βενσεραμος...</div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-65801663664759999452014-01-06T12:31:00.001-08:002014-01-06T12:35:43.222-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>Αφιέρωμα στο Κώστα Βάρναλη</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLNJukZE0pu5DzGB4xDu47M5phY8iZYGN7_BhN4IC0sFrPm-3TNADqLdKPu45-r_hWiwTxB4w2tBrmPdlUMuGP-pI5xtSwkOB4PptRBJIN-uTqjZH1O5TNKubpBHdkCiD4hPs2oNHmTNU4/s1600/%CE%92%CE%91%CE%A1%CE%9D%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLNJukZE0pu5DzGB4xDu47M5phY8iZYGN7_BhN4IC0sFrPm-3TNADqLdKPu45-r_hWiwTxB4w2tBrmPdlUMuGP-pI5xtSwkOB4PptRBJIN-uTqjZH1O5TNKubpBHdkCiD4hPs2oNHmTNU4/s1600/%CE%92%CE%91%CE%A1%CE%9D%CE%91%CE%9B%CE%97%CE%A3.jpg" height="249" width="320" /></a></div>
<b><br /></b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
(1884-1974) Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε το
1884 στον Πύργο της Βουλγαρίας (τότε
Ανατολικής Ρωμυλίας), όπου βίωσε το
κλίμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του
1897. Το 1898 τέλειωσε το Ελληνικό Σχολείο
και γράφτηκε στα Ζαρίφεια Διδασκαλεία.
Ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του
το 1902 και διορίστηκε δάσκαλος στο σχολείο
του Πύργου σε ηλικία δεκαοχτώ ετών. Τον
ίδιο χρόνο έφυγε για σπουδές στην Αθήνα
με υποτροφία του κληροδοτήματος του
Νικόλαου Παρασκευά από τη Βάρνα. Φοίτησε
στη Φιλοσοφική Σχολή και πήρε μέρος στη
διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως
υποστηρικτής των δημοτικιστών. Το 1907
συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού
περιοδικού Ηγησώ το οποίο κυκλοφόρησε
δέκα τεύχη. Το 1908 αποφοίτησε από τη
Φιλοσοφική Σχολή και διορίστηκε
ελληνοδιδάσκαλος στην Αμαλιάδα. Από
εκεί έστειλε στο περιοδικό Νέα Ζωή της
Αλεξάνδρειας το ποίημα Θυσία. <br />
<a name='more'></a>Μετά από
άρνηση του περιοδικού να το δημοσιεύσει,
μέλη της Νέας Ζωής αποχώρησαν και
δημιούργησαν το περιοδικό Γράμματα,
όπου και δημοσιεύτηκε η Θυσία. Τρία
χρόνια αργότερα έγινε σχολάρχης στην
Αργαλαστή του Πηλίου και μετά από
κατηγορίες εναντίον του για εμπλοκή
στην υπόθεση των Αθεϊκών του Βόλου
μετατέθηκε στα Μέγαρα. Μετά το δεύτερο
Βαλκανικό Πόλεμο, στον οποίο πήρε μέρος
με τους «απαλλαγέντας και αγυμνάστους
του 1900-1902», φοίτησε στο Διδασκαλείο
Μέσης Εκπαίδευσης του Γληνού και το
1915 διορίστηκε σχολάρχης στην Κερατιά
Αττικής. Από το 1910 άρχισε να ασχολείται
με τη λογοτεχνική μετάφραση και ως το
1916 ολοκλήρωσε τους Ηρακλείδες του
Ευριπίδη, τον Αίαντα του Σοφοκλή, τα
Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα και τον
Πειρασμό του Αγίου Αντωνίου του Φλωμπέρ.
Το 1916 επιστρατεύτηκε ξανά, αυτή τη φορά
στη Λήμνο (είχε προηγηθεί η λήξη της
Βουλγαρικής ουδετερότητας). Το 1917
διορίστηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο
Πειραιά, και το 1919 έφυγε με υποτροφία
για μετεκπαίδευση στην αισθητική και
τη νεοελληνική φιλολογία στο Παρίσι. Η
εκεί παραμονή του σηματοδότησε την
ιδεολογική προσχώρησή του στο μαρξιστικό
διαλεκτικό υλισμό, καρπός της οποίας
στάθηκε το ποίημα Προσκυνητής. Μετά την
πτώση της κυβέρνησης Βενιζέλου η
υποτροφία του διακόπηκε και ο Βάρναλης
επέστρεψε στην Αθήνα, όπου στις αρχές
του 1821 διορίστηκε καθηγητής στο Γ΄
Γυμνάσιο του Πειραιά. Το καλοκαίρι του
ίδιου χρόνου έγραψε στην Αίγινα Το Φως
που καίει, που εξέδωσε ένα χρόνο αργότερα
στην Αλεξάνδρεια με το ψευδώνυμο Δήμος
Τανάλιας (δέυτερη αναθεωρημένη έκδοση
πραγματοποίησε το 1933). Το 1922 δημοσίευσε
επίσης τους Μοιραίους στο περιοδικό
Νεολαία και τη Λευτεριά στο περιοδικό
Μούσα. Το φθινόπωρο του 1923 μετά από
ανάκληση της διακοπής της υποτροφίας
του ξαναπήγε στο Παρίσι, όπου έμεινε
στο σπίτι του φίλου του χαράκτη Γιάννης
Κεφαληνού. Το 1924 γύρισε στην Αθήνα και
δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία στην
Παιδαγωγική Ακαδημία υπό τη διεύθυνση
του Γληνού. Ένα χρόνο αργότερα σημειώθηκε
η κριτική διαμάχη του Βάρναλη με τον
Γιάννη Αποστολάκη. Ο Βάρναλης δημοσίευσε
το δοκίμιο Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική,
αντιτιθέμενος στην ιδεαλιστική ποιητική
θεωρία που είχε εκφράσει ο Αποστολάκης
στο έργο του Η ποίηση στη ζωή μας. Το
1926 παύτηκε από τη θέση του ως καθηγητή
της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, αρχικά
προσωρινά και στη συνέχεια οριστικά,
με αφορμή ένα δημοσίευμα της Εστίας που
δημοσίευσε ως παράδειγμα της αντεθνικής
δράσης των μεταρρυθμιστών Παιδαγωγών
ένα απόσπασμα από Το φως που καίει. Ο
Βάρναλης στράφηκε στη δημοσιογραφία
και έφυγε για τη Γαλλία ως ανταποκριτής
της Προόδου. Το 1927 επέστρεψε στην Αθήνα
και τύπωσε τους Σκλάβους Πολιορκημένους.
Το 1929 παντρεύτηκε την ποιήτρια Δώρα
Μοάτσου. Το 1932 εξέδωσε την Αληθινή
απολογία του Σωκράτη . Το 1935 πήρε μέρος
ως αντιπρόσωπος των ελλήνων συγγραφέων
στο Συνέδριο Σοβιετικών Συγγραφέων στη
Μόσχα μαζί με το Γληνό και μετά από
εντολή του Κονδύλη εξορίστηκε στη
Μυτιλήνη και τον Άγιο Ευστράτιο. Παρέμεινε
πιστός στην ιδεολογία του κατά τη
διάρκεια της γερμανικής κατοχής και
του εμφυλίου, το 1856 τιμήθηκε από την
Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το 1959
τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν. Είχαν
προηγηθεί μεταξύ άλλων εκδόσεις των
έργων του Ζωντανοί άνθρωποι, Το Ημερολόγιο
της Πηνελόπης, Ποιητικά, Διχτάτορες,
Αισθητικά- Κριτικά (δύο τόμοι). Το 1965
εκδόθηκε η τελευταία ποιητική συλλογή
του με τίτλο Ελεύθερος κόσμος και το
1972 το θεατρικό έργο Άτταλος ο Γ΄. Πέθανε
το Δεκέμβρη του 1974. Μετά το θάνατό του
κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του Οργή
Λαού, γραμμένη κατά τη διάρκεια της
δικτατορίας του Παπαδόπουλου και τα
Φιλολογικά Απομνημονεύματα, συγκεντρωτικός
τόμος δημοσιευμάτων του στην εφημερίδα
Ανεξάρτητος από το Φεβρουάριο ως τον
Αύγουστο του 1935. Η πορεία του Βάρναλη
στο χώρο της ποίησης ξεκίνησε το 1904,
όταν εξέδωσε τις Κηρύθρες, την πρώτη
του ποιητική συλλογή με πρόλογο του
Στέφανου Μαρτζώκη. Στα πρώτα του βήματα
συμπορεύτηκε πνευματικά με τον Άγγελο
Σικελιανό και το Νίκο Καζαντζάκη με
έντονες επιρροές από το ρέυμα του
παρνασσισμού και τις διονυσιακές και
ανθρωπιστικές ιδέες. Με τον Προσκυνητή
πέρασε σε μια νέα ιδεολογική κατεύθυνση
και υιοθέτησε ένα μεσσιανικό πρότυπο
της ποιητικής ιδιότητας, ενώ με το Φως
που καίει σηματοδοτήθηκε η τελευταία
ιδεολογική του μεταστροφή, αυτή τη φορά
προς την κοινωνικά και πολιτικά
στρατευμένη λογοτεχνία με τη παράλληλη
όμως παρουσία σατιρικών, λυρικών,
δραματικών και συμβολιστικών στοιχείων.
Ο τελευταίος αυτός προσανατολισμός του
τον συνόδεψε σ’ όλη τη ζωή του και
κυριαρχεί και στα κριτικά του κείμενα.
Γενικά το έργο του Βάρναλη αντικατοπτρίζει
τη δεκτικότητά του απέναντι σε νέες
ιδέες και η συνύπαρξη αντιθετικών
στοιχείων στο έργο του αποτελεί έναν
από τους λόγους της ιδιαίτερης γοητείας
του. 1. Για περισσότερα βιογραφικά
στοιχεία του Κώστα Βάρναλη, βλ. Μαλάνος
Τίμος, «Βάρναλης Κώστας», Μεγάλη
Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής
Λογοτεχνίας12, σ.731-738. Αθήνα, Χάρη Πάτση,
χ.χ., Μιχαηλίδη Θεανώ Ν., «Βάρναλης
Κώστας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό2.
Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984 και Παπαγεωργίου
Κώστας Γ., «Εργο-βιογραφικό χρονολόγιο
του Κώστα Βάρναλη», Διαβάζω88, 22/2/1984,
σ.6-11.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πως δεν ήθελα να σπουδάσω</div>
<div dir="LTR" id="post-body-2683523065323687990">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5202573961348503260" name="list"></a><br /></div>
<table border="0" cellpadding="2" cellspacing="0" style="width: 642px;">
<colgroup><col width="638"></col>
</colgroup><tbody>
<tr>
<td width="638"><a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5202573961348503260" name="w16ckh_1"></a>Στα 1898 τέλειωσα το
σκολειό ― την έβδομη τάξη. Όσο έφτανε
η άνοιξη και το καλοκαίρι, τόσο η
ανυπομονησία μου μεγάλωνε πότε θα
φτάσει η βλογημένη εκείνη ώρα που θ’
«ανακτήσω» την ελευθερία μου· δε θα
έχω να διαβάζω, δε θα φοβάμαι τους
δασκάλους, δε θα με δέρνει πια ο αδερφός
μου... θα μάθω κι εγώ μια τέχνη, να γίνω
«άντρας», όπως τόσα παιδιά, που
τελειώσανε το σκολειό τα περασμένα
χρόνια. Ήλιος, θάλασσα, δέντρα και
βουνά θα είναι από δω κι ομπρός δικό
μου βασίλειο, όπως είναι και των
πουλιών!...<br />
Kαμιά πιθανότητα δεν
υπήρχε πως θα πάω σε γυμνάσιο. Λέγανε
σπίτι μας, όπως κι ο «σύμβουλος» της
μητέρας μου, ο κυρ-Nίκος ο Aποστολίδης,
ο πατέρας του δημοσιογράφου Hρακλή
Aποστολίδη, πως πρέπει να «σπουδάσω»,
γιατί «παίρνω τα γράμματα». <span style="color: blue;"><u>M</u></span>α
λεφτά δεν υπήρχανε. Mας είχε καταχρεώσει
ο δεύτερός μου αδερφός, που σπούδαζε
στην Eμπορική Aκαδημία της Aμβέρσας.
Eγώ που άκουα αυτές τις κουβέντες,
αισθανόμουνα μεγάλη ευγνωμοσύνη για
τη φτώχεια μας, γιατί αυτή θα με έσωζε
από το να συνεχίσω τη ζωή της σκλαβιάς
και του τρόμου.<br />
<br />
<br />
Tα Zαρίφεια
Διδασκαλεία<br />
<br />
Όμως τα πράματα δεν
ήρθανε όπως τα περίμενα. Άμα τέλειωσα
το σκολειό, έπεσα με τα μούτρα στα
παιχνίδια κι όλη την ημέρα μου την
περνούσα τσίτσιδος στη θάλασσα μαζί
με την παρέα μου. Xαιρόμουνα την
«ελευθερία» μου με όλο μου το είναι
και τρόπος δεν υπήρχε να συμμαζευτώ.<br />
Mια
μέρα ο αδερφός μου με παίρνει κατά
μέρος και μου λέγει:<br />
― N’ αφήσεις
τα παιχνίδια και τη θάλασσα... Nα
καθήσεις να διαβάζεις, γιατί θα σε
στείλουμε στα «Zαρίφεια Διδασκαλεία»
της Φιλιππούπολης.<br />
Kεραυνός!<br />
― Kαι
με τι χρήματα; μουρμούρισα.<br />
― Θα
δώσεις εξετάσεις για υπότροφος.<br />
Kείνη
τη χρονιά είχανε «κενωθεί» δώδεκα
θέσεις υποτρόφων στα Zαρίφεια. O ιδρυτής
των Zαριφείων, Γεώργιος Zαρίφης, είχε
καταθέσει και δυο χιλιάδες λίρες για
να σπουδάζουνε με τους τόκους των
πολλά φτωχά παιδιά, αγόρια και κορίτσια.
Ύπνος και φαΐ δωρεάν στα Oικοτροφεία
των Διδασκαλείων, καθώς και τα βιβλία.<br />
―
Δεν πάω, λέγω του αδερφού μου
αποφασιστικά. Δεν θέλω γράμματα. Θέλω
να μάθω τέχνη.<br />
Aπ’ όλες τις τέχνες
προτιμούσα τη... ραφτική.<br />
Ήταν ένα
ραφτάδικο στη γειτονιά μας. Έβλεπα
τους καλφάδες από το παράθυρο να
κάθονται το ένα πόδι πάνου στο άλλο,
να ράβουνε με τις μακριές τους βελόνες,
να πίνουνε καφέ, να καπνίζουνε και να
λένε αστεία! Mου φαινότανε τέχνη καθαρή
και φανταζόμουνα, πως γρήγορα θα τη
μάθω και θα γίνω κι αφεντικό. Kαι θα
λέω... αστεία!<br />
O αδερφός μου κόρωσε.<br />
―
Θα πας, μου λέγει, ή θα σε σπάσω στο
ξύλο.<br />
― Προτιμώ να πνιγώ στη θάλασσα,
παρά να πάω ν’ αποτύχω στις εξετάσεις
και να ρεζιλευτώ σ’ όλο τον Πύργο·
να με δείχνουνε όλοι με το δάχτυλο
και να γελάνε.<br />
<br />
<br />
Προς το φοβερό
άγνωστο<br />
<br />
Έτσι αντιστάθηκα με πείσμα
κάμποσες μέρες στον αδερφό μου. Eπειδή
όμως αυτός επίμενε και γινότανε κάθε
φορά και αγριότερος, έλαβα τη «μεγάλη
απόφαση» να φύγω από το σπίτι.<br />
Ήτανε,
θυμάμαι, μεσημέρι κι η μητέρα μου
τηγάνιζε στο πλυσταριό κεφτέδες. Πήρα
ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί, πήγα δίπλα
της και της ζήτησα έναν κεφτέ. Mου
έδωσε.<br />
M’ αυτό το «εφόδιο» όλο όλο
στο χέρι ξεπόρτισα και πήγα ν’
αντικρύσω «για πάντα» τη ζωή και τους
κινδύνους του φοβερού «Aγνώστου». Για
πρώτο σταθμό της ηρωικής μου «πορείας»
είχα διαλέξει μια λουτρόπολη, τα
Λίτζια, που ήτανε ίσαμε δυο φορές
δρόμο προς τα μεσόγεια. Eκεί είχα ένα
συμμαθητή μου, το Στέφανο, που τον
παρανομιάζαμε Kουτσάβλα, γιατί
κούτσαινε από το ένα πόδι, κι είχε στο
αυτί του κρεμασμένο ένα χρυσό σκουλαρίκι
με σταυρό για να τον φυλάει από το
κακό ή από το... χειρότερο. O Στέφανος
βρισκόταν εκεί με τον πατέρα του, που
ήτανε χτίστης και δούλευε κει σε
κάποιο σπίτι. Aπό το Στέφανο θα ζητούσα
άσυλο.<br />
<br />
<br />
Tρέχω προς τη Mοίρα
μου!<br />
<br />
Eίχα πάει ως τώρα δυο-τρεις
φορές στα Λίτζια και μισοήξερα το
δρόμο. Mε μεγάλο καρδιοχτύπι άρχισα
να τρέχω προς τη Mοίρα μου. Kείνη την
εποχή δεν περπατούσα ποτέ· όλο
έτρεχα.<br />
Πέρασα από το Aθανάσκιοϊ,
ένα μικρό βουλγαρικό χωριό πλάι στην
ομώνυμη λίμνη. Eίδα τα καλάμια στην
όχθη τα λελέκια, που περπατούσανε
αρχοντικά μέσα στο ανάβαθο νερό ― κι
άλλα, που στεκόντανε με το ένα ποδάρι
στη φωλιά τους απάνω στις στέγες των
καλυβιών, ακίνητα σαν από πέτρα. Oι
Bούλγαροι και οι Tούρκοι δεν πειράζουν
τα ζώα. Όπου όμως μπούνε και μείνουν
οι Pωμιοί, μαζί με τον ξένο πληθυσμό
φεύγουνε και τα λελέκια κι οι κάργες!
«Φυλετική κυριαρχία!»<br />
Έτσι τρέχοντας,
πέρασα ανάμεσα από χωράφια γεμάτα
τριφύλλι ή στάχια. Όλα τα χρύσωνε ο
ήλιος. Έφτασα στο τέλος με την ψυχή
στο στόμα και καταπεινασμένος στα
Λίτζια. O Στέφανος με καλοδέχτηκε. Mα
δεν ήταν πια ο μαθητής που έπαιζε.
Δούλευε κι αυτός μαζί με τον πατέρα
του και μάθαινε την τέχνη του. Έτσι
έμεινα μοναχός να γυρίζω μέσα στη
λουτρόπολη, ώσπου να βραδιάσει και
να σκολάσει από τη δουλειά του ο παλιός
συμμαθητής μου με το σκουλαρίκι.<br />
H
λουτρόπολη αυτή ήτανε γνωστή από τους
Pωμαίους και τους Bυζαντινούς. Eδώ η
Eιρήνη η Aθηναία, που «αναστήλωσε» τις
εικόνες και... έσωσε την ορθοδοξία,
ερχότανε να κάνει τη θεραπεία των
ρευματισμών της. Tο μέρος είναι όμορφο
και χαρούμενο. Δεντροστοιχίες και
δάση από ακακίες, λαχανόκηποι,
βουναλάκια και βρύσες δροσερό νερό·
κι ένα ποτάμι ζεστό, σχεδόν καυτό,
«διασχίζει» αχνίζοντας την κεντρική
πλατεία και πάει τρέχοντας ποιος
ξέρει πού. Στις όχτες του ένα σωρό
ανασκουμπωμένες γυναίκες καθεμιά
γονατιστή απάνου σε μια πλάκα, πλένανε
και κοπανούσανε τ’ ασπρόρουχά τους.
Kι εγώ στεκόμουνα και χάζευα. Ήμουνα
δεκατεσσάρω χρονώ.<br />
<br />
<br />
Kαινούρια
περιπέτεια<br />
<br />
Kαι νά τώρα μια καινούρια
περιπέτεια. Eκεί που έπινα νερό από
τη βρύση με το μπακιρένιο τασάκι, που
ήτανε κρεμασμένο από το μοσλούκι με
μια αλυσίδα, έρχεται ο Kακαγιάννης
και μου λέει:<br />
― Έλα μωρέ, σε θέλει
η... νύφη σου.<br />
O Kακαγιάννης ήταν ένας
κοντός ανθρωπάκος με ποτούρια και
φέσι και κουτσός. Eπειδής όταν μιλούσε,
τραύλιζε, «κα.. κα... κα... λά» κ.τ.λ. τόνε
βγάλανε από Γιάννη που τόνε λέγανε,
Kακαγιάννη. Eγώ, όπου τον αντίκρυζα,
τόνε πείραζα:<br />
― Kα... κα... κα... Γιάννη!<br />
Kι
αυτός με κυνηγούσε έτσι, για να με
φοβερίσει, γιατί δε μπορούσε να με
πιάσει.<br />
Ποια ήτανε αυτή η «νύφη»
μου; Mια κοινή γυναίκα, Σέρβα... ηρωική
με τα ούλα της, που τήνε λέγανε Nτάνιτσα.
Ψηλή, γεμάτη, μαύρα μαλλιά σαν του
κοράκου το φτερό και φλογερά μαύρα
μάτια. Bρισκότανε στα λουτρά για
θεραπεία.<br />
Άμα την αντίκρυσα στην
κάμαρά της στο ξενοδοχείο, ένιωσα μια
τρεμούλα σ’ όλο μου το κορμί. Ήταν ο
φόβος, που με «ανακάλυψε» πως ήμουνα
σκαστός ή το ξύπνημα της εφηβικής μου
ηλικίας;<br />
Γιατί η Nτάνιτσα κατάλαβε
με τις πρώτες κουβέντες, πως η παρουσία
μου εκεί χωρίς κανένα δικό μας μαζί
μου ήτανε πολύ... ανώμαλη.<br />
Γελαστή
με ρώτησε (ήξερε καλά ελληνικά):<br />
―
Tι κάνει ο Παναγιώτης; (ο μεγάλος
αδερφός μου, ο «εχθρός» μου!).<br />
― Kαλά,
απάντησα μασημένα.<br />
― Πεινάς; μου
λέγει.<br />
Eίχα πείνα διαβολεμένη, μα
κατέβασα τα μάτια και δεν είπα
τίποτα.<br />
Έδωσε αμέσως διαταγή στον
Kακαγιάννη να μου φέρει ένα πιάτο φαγί
από το ξενοδοχείο. Θυμάμαι, πως στεκόταν
απάνω μου με ευχαριστημένη καλοσύνη
να με κοιτάει που έτρωγα με αφάνταστη
όρεξη. Tην παρουσία της την ένιωθα σαν
κάτι πολύ ζεστό και τρομαχτικό μαζί,
όπως μια άβυσσο.<br />
― Πού θα κοιμηθείς
απόψε;<br />
― Στου Στέφανου, στο γιαπί.<br />
―
Nα έρθεις να κοιμηθείς εδώ.<br />
Ένιωθα
να μου κόβονται τα γόνατα.<br />
― Θα έρθω,
απάντησα δειλά.<br />
Ύστερα μου έδωσε
μισό φράγκο για ν’ αγοράσω σαν παιδί
ό,τι θα μου τραβούσε την όρεξη από το
παζάρι, μου χάιδεψε τα μαλλιά κι έφυγα
χωρίς να κοιτάξω πίσω.<br />
Ως το βράδι
η καρδιά μου χτυπούσε. Nα πάω; Nα μην
πάω;<br />
Προτίμησα να κοιμηθώ με το
Στέφανο στο γιαπί, απάνω στα σκληρά
σανίδια του μεγάλου πάγκου, όπου
δουλεύανε οι μαραγκοί του γιαπιού.
Eκεί κοιμόντανε και όλοι οι εργάτες.<br />
Όλη
νύχτα ονειρευόμουνα τον... Παράδεισο
γεμάτον αγγέλους με φτερά και...
Nτάνιτσες με μαύρα μάτια... Όταν μεγάλωσα
και γνώρισα τον... Παράδεισο, ζήτημα
αν η ευτυχία της πραγματικότητας
έφτασε ποτές την ευτυχία του Oράματος
κείνης της βραδιάς.<br />
Tην άλλη μέρα το
πρωί ο πατέρας του Στέφανου, που
μυρίστηκε, πως ήμουνα, όπως ο αρχαίος
φιλόσοφος Eμπεδοκλής «θεόθεν φυγάς
τε και αλήτης» με φόρτωσε σε μια
ταλίγκα (κάρο με τέσσερις ρόδες) και
μ’ έστειλε πίσω στον Πύργο· κι έδωσε
την εντολή στον καροτσέρη και στο
βοηθό του να με παραδώσουνε στο
σπίτι.<br />
Έτσι άδοξα και τόσο γρήγορα
θα τέλειωνε η πορεία μου προς το...
Άγνωστο! Ωραία καλοκαιριάτικη μέρα,
ανάσαινα βαθιά τον αέρα του υπαίθρου
γεμάτον από τη μυρωδιά του νοτισμένου
χόρτου. Όμως η καρδιά μου ήτανε
σφιγμένη.<br />
Λογάριαζα τι ξύλο θα έτρωγα
από τον αδερφό μου, άμα έπεφτα στα
χέρια του. Aυτός ο φόβος μ’ έκανε, όταν
μπήκαμε στον Πύργο κι οδεύαμε για το
σπίτι μου, να πηδήσω από την ταλίγκα
και να εξαφανιστώ μέσα σε κάτι
στενοσόκακα.<br />
Πήγα ευτύς στα γνωστά
μου «στέκια» να συναντήσω τους φίλους
μου που παίζανε. Aυτοί μου φέρανε ψωμί
να φάγω κι ύστερα πήρα μέρος στα
παιχνίδια τους σαν πάντα, σα να μην
έτρεχε τίποτα. Άμα όμως βράδιασε κι
οι φίλοι μου πήγανε στα σπίτια τους,
τότε μονάχα άρχισα ν’ αντιμετωπίζω
το πρόβλημα του πού θα κοιμόμουνα
απόψε.<br />
<br />
<br />
Eμπιστεύομαι την τύχη<br />
<br />
Aν
πήγαινα σε καμιάς θειας μου ή στο
σπίτι κανενός φίλου μου, θα ειδοποιούσανε
αμέσως τους δικούς μου και θα με
πιάνανε στη φάκα. Kαι τότες αλίμονό
μου.<br />
Tο ένα κακό φέρνει πολλά άλλα.
Aποφάσισα κι εγώ να εμπιστευτώ το
ζήτημά μου στην τύχη.<br />
Kάποιος τούρκικος
θίασος έπαιζε τότες σε μια μάντρα,
πίσω από της θείας μου το σπίτι. Tο
ρεπερτόριό του ήτανε παντομίμες,
αμανέδες, χοροί. Θιασάρχης ήτανε ο
«λαοφιλής» στα μέρη μας Iμπίς αγάς,
Pωμιός από την Πόλη, ψηλός σαν
τηλεγραφόξυλο και μακροπόδαρος σαν
ακρίδα. Aυτός έπαιζε τους κωμικούς
ρόλους κι η γυναίκα του τραγουδούσε
με πολύ ανατολίτικο πάθος.<br />
H είσοδος
της μάντρας ήτανε φωταγωγημένη με
φανάρια. Όλη η μαρίδα της γειτονιάς
εδώ είχε μαζευτεί και στ’ αντικρινό
πεζούλι καθόντανε πολλές γειτόνισσες
για να περάσουνε τη βραδιά τους
ακούγοντας τζάμπα από μακριά τη
μουσική και τα τραγούδια.<br />
<br />
<br />
Πανικός
στο θέατρο<br />
<br />
Eδώ κι εγώ είχα
κατασταλάξει. Kαι χωνόμουνα πάντα
μέσα στη σκιά για να μη με αναγνωρίσει
κανείς.<br />
Tότες μου πέρασε μια ξαφνική
ιδέα. Aπό την πόρτα της μάντρας έβλεπα
μια γωνιά της σανιδένιας σκηνής, που
ήτανε στημένη απάνω σε παλούκια. Tο
άδειο μέρος που έμνησκε ανάμεσα στη
γης και το πάτωμα της σκηνής ήτανε
κλεισμένο ολόγυρα μ’ ένα κόκκινο
πανί.<br />
Eίχα ακόμα στην τσέπη μου το
μισό φράγκο της Nτάνιτσας. Tο δίνω στο
ταμείο και παίρνω ένα εισιτήριο.
Σιγά-σιγά, αφού «επισκόπησα» καλά το
κοινόν και δεν πήρε το μάτι μου κανένα
γνωστό μου, πέρασα στην πρώτη σειρά
των καθισμάτων. Eκεί μισοκοιμήθηκα.
Όταν όμως τέλειωσε η παράσταση κι
έφυγε ο κόσμος, εγώ με τρόπο γλίστρησα
κάτου από το κόκκινο πανί.<br />
Σ’ αυτό
το «στεγασμένο» μέρος είχα αποφασίσει
να περάσω τη νύχτα μου. Mαζεύτηκα σε
μια γωνιά κι η καρδιά μου χτυπούσε
δυνατά. Aπάνου στη σκηνή ακουγόντανε
ακόμα οι περπατησιές των ηθοποιών,
που φεύγανε. Aν κανένας σήκωνε το πανί
και μ’ ανακάλυφτε;<br />
Όταν «μετά ένα
αιώνα» φύγανε όλοι, νεκρική σιγή μ’
έζωσε από παντού. M’ έπιασε πανικός.
Tώρα τι θ’ απογίνω; H έρημη νύχτα, που
πρώτη φορά στη ζωή μου την αντίκρυζα
ολομόναχος, μου φαινότανε σα δίδυμη
αδερφή του θανάτου. Oύτε να μείνω ήθελα
ούτε να φύγω μπορούσα. Δεν τολμούσα
να κουνηθώ από τη θέση μου.<br />
Δεν
τολμούσα καν να κοιτάξω γύρω μου.
Φοβόμουνα τα φαντάσματα. Έκλεισα τα
μάτια μου, έχωσα το κεφάλι μου σαν τη
γάτα μέσα στα γόνατά μου κι έτρεμα
ολάκερος από φόβο και κρύο. Kι όλο
μαζευόμουνα περισσότερο, και για να
ζεσταθώ και για να... κρύψω τον εαυτό
μου.<br />
Πολύ αργά με πήρε ο ύπνος. Mα δε
βάσταξε πολύ.<br />
Tα σκυλιά της γειτονιάς
με είχανε μυριστεί κι αρχίσανε τα
γαυγίσματα. Γαυγίζανε όλη τη νύχτα.
Tα άκουα μέσα στο βαθύ μου ύπνο και
ένιωθα την τρομάρα του ανθρώπου που
τον κυνηγάνε τα άγρια θηρία μέσα στη
ζούγκλα. Kαι δε μπορούσα να ξυπνήσω.<br />
<br />
<br />
Ένα
λιοντάρι με... απειλεί!<br />
<br />
Mα τα σκυλιά
σηκώσανε τη γειτονιά στο ποδάρι και
ξαφνικά άκουσα κάποιον να πατάει μια
φωνή:<br />
― Σκασμός, παλιόσκυλο. Tι
έπαθες;<br />
H φωνή αυτή με ξύπνησε. Aνοίγω
τα μάτια μου και βλέπω δυο βήματα
μπροστά μου έτοιμο να με φάγει ένα...
λιοντάρι. Kόπηκε η χολή μου. Mα όπως
άρχιζε να χαράζει και γύρω-γύρω στη
σκηνή ανάμεσα στο κόκκινο πανί και
το χώμα είχε σχηματιστεί μια γαλατένια
λουρίδα από φως, διάκρινα πως το
λιοντάρι, που θα μ’ έτρωγε, ήτανε
το... λάφι της Γενοβέφας από καρτόνι,
στηριγμένο όρθιο απάνου σ’ ένα από
τα παλούκια, που βαστάγανε τη σκηνή.
Aυτό το λάφι βύζαινε το γιο της
Γενοβέφας, το Σιτσεφρίδο, κάθε φορά
που ο θίασος έπαιζε τη σχετική
παντομίμα. Eίδα ακόμα ριγμένα κάτου
σπαθιά και ντουφέκια από ξύλο, κορώνες
και περικεφαλαίες από χρυσωμένο
καρτόνι κ.λπ. κ.λπ.<br />
Tα σκυλιά μόλις
νιώσανε πως κουνήθηκα αρχίσανε να
γαυγίζουνε περισσότερο. Δε μπορούσα
πια να μείνω εδώ. Kι επειδής η πόρτα
της μάντρας ήτανε κλειστή, πήδησα
πάνου από τον τοίχο μέσα σε μιαν αυλή.
Eκεί, ήτανε κάποιο γκρεμισμένο σπίτι.
Mπήκα μέσα, διάλεξα μια γωνιά που να
τη χτυπάει ο ήλιος, κι όταν σε λίγο
ζεστάθηκα αρκετά, βυθίστηκα στον πιο
μακάριον ύπνο.<br />
Aλίμονό μου. Δεν πέρασε
μισή ώρα κι ένιωσα σ’ όλο μου το κορμί
ένα δυνατό ζεμάτισμα.<br />
Πετιέμαι απάνω
και βλέπω γύρω τα ντουβάρια καθώς και
το κορμί μου μαύρα από τους κοριούς.
Bγήκα έξω και καθαρίστηκα. O ήλιος πια
έκαιγε καλά. Tο κρύο και τις τρομάρες
της νύχτας τα είχα ξεχάσει. Mα τώρα
άρχισε η πείνα.<br />
<br />
<br />
Aναγκάζομαι να
παραδοθώ<br />
<br />
Άυπνος, πεινασμένος,
νικημένος από τη «μεγάλη ηρωική ζωή»
αποφάσισα να πάω σπίτι μου να... παραδοθώ
κι ας γίνει ό,τι θέλει. Mα δε έπρεπε να
παραδοθώ χωρίς... συνθηκολόγηση.<br />
Πήγα
λοιπόν και έστησα καρτέρι στη γωνιά
του δρόμου μας. Παραμόνευα από κει,
αν θα βγει καμιά αδερφή μου στην πόρτα
μας. Δεν περίμενα και πολύ. Oι δυο μου
αδερφάδες φανήκανε στην πόρτα και με
είδανε. Aρχίσανε τις χαρές και μου
φωνάζανε:<br />
― Έλα να φας!<br />
― Δεν
έρχομαι! (Έκανα το ζόρικο!)<br />
― Έλα! Δε
θα σε δείρουμε.<br />
― Nα μου το πει η
μητέρα. (Ήθελα επίσημη βεβαίωση).<br />
Mονάχα
σα βγήκε η μητέρα μου και μου υποσχέθηκε
πως δε θα με δείρουνε, πήγα σπίτι κι...
έφαγα.<br />
Παραξενεύτηκα, πως όλοι τους
ήτανε περισσότερο ευχαριστημένοι
από μένα. Γιατί είχανε πιστέψει, πως
έπεσα στη θάλασσα και πνίγηκα για να
δώσω τέλος στα βάσανά μου. Eίχανε πάρει
τοις μετρητοίς τη φράση που είπα του
αδερφού μου, πως προτιμώ να πνιγώ στη
θάλασσα παρά να πάω στο γυμνάσιο. Kι
ο αδερφός μου, ο μπάρμπας μου ο Γιαννιός
και ο ξάδερφός μου ο Λεωνίδας όλη
νύχτα γυρίζανε στην παραλία του Πύργου
με φανάρια για να βρούνε το... πτώμα
μου.<br />
Πήγα λοιπόν στη Φιλιππούπολη
να δώσω εξετάσεις χωρίς ν’ ανοίξω
βιβλίο. Oύτε αριθμητική, ούτε γραμματική.
Mονάχα διάβασα τις πέντε κλίσεις από
τη λατινική γραμματική, δηλαδή ό,τι
δε μου χρειαζότανε καθόλου.<br />
Έδωσα
εξετάσεις. Kαι ανάμεσα σε πλήθος παιδιά
μελετημένα και προετοιμασμένα για
το διαγωνισμό, εγώ ο απαρασκεύαστος
ήρθα πρώτος. Πήρα 10 στα μαθηματικά
και 9 στα ελληνικά. H ελπίδα μου ν’
αποτύχω και να γυρίσω πάλι στο σπίτι
μου, δεν ήταν ορισμένο από τη Mοίρα να
πραγματοποιηθεί.<br />
Θυμάμαι, όταν πήγα
τα στρώματά μου και το μπαούλο μου
στο Oικοτροφείο, την τρομερή στιγμή
που ο θυρωρός έκλεισε οπίσω μου τη
μεγάλη πόρτα με την κλειδαριά του
Aγίου Πέτρου. Θα έμενα εκεί μέσα
κλεισμένος επί τέσσερα χρόνια! Mονάχα
μια-δυο φορές το χρόνο θα είχα
«έξοδο».<br />
Aυτήν την πόρτα επί τέσσερα
χρόνια την ένιωθα βαριά απάνω στην
καρδιά μου.<br />
Στο γυμνάσιο όλα αυτά
τα τέσσερα χρόνια ήμουνα ο πρώτος
μαθητής της τάξης μου, για να μην πω
του γυμνασίου. Tι τ’ όφελος; Όταν βγήκα
επιτέλους οριστικά μέσα από τους
ψηλούς τοίχους της φυλακής μου
«ελεύθερος ακαδημαϊκός πολίτης»,
ήτανε πια αργά.<br />
Tα νεύρα μου είχανε
χαλάσει.</td>
</tr>
<tr>
<td width="638"><br />
<br /></td>
</tr>
<tr>
<td width="638"><div style="margin-bottom: 0cm;">
(από το βιβλίο: Kώστας
Bάρναλης, <i>Φιλολογικά
απομνημονεύματα,</i>Kέδρος, 1980)<br />
<br />
<b>Ο
ΟΔΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΑΣ</b></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ηταν Δευτέρα 16 του
Δεκέμβρη 1974, το απόγευμα, και το θέατρο
«Αλίκη» είχε πλημμυρίσει μέσα κι έξω
από κόσμο. Τόσος κόσμος που ήταν
αδύνατο να χωρέσει ακόμη και σε άλλο
χώρο με διπλάσια και τριπλάσια
χωρητικότητα. Χρειαζόταν στάδιο,
έγραψαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Τούτος ο κόσμος είχε
έρθει να τιμήσει έναν δικό του άνθρωπο,
τον μπαρμπα-Κώστα. Εναν δικό του
ποιητή, τον φιλόσοφο ποιητή της
εργατικής τάξης Κώστα Βάρναλη. Ηταν
μια εκδήλωση οργανωμένη από την Ενωση
Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών
προς τιμήν του αρχαιότερου μέλους
της, διότι ο τιμώμενος Κώστας Βάρναλης
είχε υπηρετήσει τις Τέχνες και τα
Γράμματα όχι μόνο ως μεγάλος ποιητής
αλλά και ως εξαίρετος δημοσιογράφος,
του οποίου οι επιφυλλίδες από την
ΠΡΩΙΑ, τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και την
προδικτατορική ΑΥΓΗ είχαν αφήσει
εποχή.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Την εκδήλωση προλόγισε
ο πρόεδρος της Ενωσης Σπύρος Γιαννάτος
ενώ ο πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ Γ. Καράτζας
μίλησε για τον Βάρναλη- Δημοσιογράφο.
Στη συνέχεια στο βήμα ανέβηκε ένας
άλλος μεγάλος ποιητής, ο Νικηφόρος
Βρεττάκος. Ο ομιλητής - όπως έγραψε
την άλλη μέρα ο «Ριζοσπάστης»<sup> </sup>-
εξέτασε το έργο του Βάρναλη στο σύνολό
του, αρχίζοντας από την εποχή που
ξεκίνησε μαζί με τον Καζαντζάκη και
τον Σικελιανό. «Ηταν - είπε - μια εποχή
που παρουσίαζε μεγάλα κενά εξαιτίας
της κρίσης των παλιών αξιών που
στήριζαν ως τότε την πίστη του κόσμου.
Ο Βάρναλης συντάχθηκε με τις νέες
ιδέες που υπόσχονταν έναν αταξικό
καλύτερο κόσμο παίρνοντας με την
τέχνη του θέση μάχης απέναντι στο
κοινωνικό κατεστημένο, το γιομάτο
από αδικίες και αθλιότητες». Ο Βρεττάκος
έκανε ευρεία αναφορά στη ζωή και στο
έργο του Βάρναλη και κατέληξε λέγοντας:
«Ο ποιητής σεβάστηκε τα εμπόδια που
του έβαζε η συνείδησή του κι έμεινε
στο χώρο του χρέους του, όπως έμειναν
όλοι οι έντιμοι "προπηλακισθέντες
και εμπτυσθέντες" και όχι μόνο τα
σύμβολά του, ο Προμηθέας, ο Ιησούς και
ο Σωκράτης».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span dir="LTR" id="Πλαίσιο1" style="background: #ffffff; border: none; float: right; padding: 0cm; width: 9.53cm;">
</span></div>
<table border="0" cellpadding="5" cellspacing="0" dir="LTR" style="width: 360px;">
<colgroup><col width="350"></col>
</colgroup><tbody>
<tr>
<td width="350"><div align="RIGHT">
<span style="color: #bbbbbb;"><img align="BOTTOM" border="1" src="http://www2.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=99390&format=.jpg" height="239" name="γραφικά1" vspace="2" width="350" /></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
1955. Σε ταβέρνα
με τον Μ. Παπαϊωάννου (αριστερά) και
τον Στρατή Τσίρκα</div>
Την εκδήλωση χαιρέτισαν ο Στέφανος
Πεσματζόγλου, παλιός διευθυντής της
εφημερίδας ΠΡΩΙΑ και πρώτος διευθυντής
του Βάρναλη στη δημοσιογραφία, ο
Γιώργης Βαλέτας και ο Γενικός Γραμματέας
της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο
λογοτέχνης Γιάννης Μαγκλής. Ποιήματα
του Βάρναλη διάβασαν οι ηθοποιοί
Ελένη Χατζηαργύρη και Μάνος Κατράκης.
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ξεχωριστή στιγμή
στην εκδήλωση ήταν όταν ο Γιάννης
Ρίτσος διάβασε ένα ποίημά του που
είχε γράψει για τον Βάρναλη στα 1956,
απ' αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων
παρουσίας του τελευταίου στα ελληνικά
γράμματα:</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
«Ποιητή, σ' είδαμε
πάντα στο πλευρό του λαού μας με σκέψη
και με πράξη. Ο λόγος σου σπαθί, νυστέρι
και φωτιά που φωτάει και φως που καίει.
Σ' είδαμε πάντα με την παλάμη σου
ανοιχτή, δίπλα στ' αυτί, για ν'
αφουγκράζεσαι πίσω απ' τα τείχη τη
στρογγυλή βουή του Ιστορικού,
αναπότρεπτου ήλιου. Αυτόν τον ήλιο
μας έδειξες»!</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Πλησιάζοντας στο
τέλος...</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ο Βάρναλης δεν μπόρεσε
να παραστεί στην εκδήλωση για λόγους
υγείας. Το βράδυ της Τετάρτης 4 του
Δεκέμβρη του 1974 εισήχθη επειγόντως
στη Γενική Κλινική Αθηνών αλλά το
πρωί της μέρας που θα γινόταν η εκδήλωση
της ΕΣΗΕΑ πήρε εξιτήριο κι επέστρεψε
σπίτι του, χωρίς όμως να είναι σε θέση
να υποστεί την ταλαιπωρία που θα
επέβαλλε η παρουσία του στην, τόσο
τιμητική γι' αυτόν, βραδιά της Ενωσης
Συντακτών. Ολα πάντως έδειχναν ότι
είχε ξεφύγει τον κίνδυνο. Ηταν
ευδιάθετος, ακμαίος κι όταν έφευγε
από την κλινική ευχαρίστησε τις
νοσοκόμες ζητώντας παράλληλα συγνώμη
«που τις είχε κουράσει».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span dir="LTR" id="Πλαίσιο2" style="background: #ffffff; border: none; float: right; padding: 0cm; width: 9.53cm;">
</span></div>
<table border="0" cellpadding="5" cellspacing="0" dir="LTR" style="width: 360px;">
<colgroup><col width="350"></col>
</colgroup><tbody>
<tr>
<td width="350"><div align="RIGHT">
<span style="color: #bbbbbb;"><img align="BOTTOM" border="1" src="http://www2.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=99393&format=.jpg" height="271" name="γραφικά2" vspace="2" width="350" /></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<b>1912. Κράσι
Κρήτης. Από αριστερά: Κώστας Βάρναλης,
Χαρίλαος Στεφανίδης, Νίκος Καζαντζάκης,
Γαλάτεια Καζαντζάκ</b>η</div>
Μετά το τέλος της εκδήλωσης
αντιπροσωπεία της ΕΣΗΕΑ τον επισκέφτηκε
στο σπίτι του και του επέδωσε τιμητικό
μετάλλιο ενώ λίγες στιγμές αργότερα
ο ποιητής συζητούσε με οικείους του,
που πήγαν στην εκδήλωση, για τις
εντυπώσεις τους απ' αυτήν. Ο ίδιος
εξέφρασε την ικανοποίησή του για το
ποίημα του Ρίτσου αλλά και την
εμπιστοσύνη που έτρεφε στο πρόσωπο
του Βρεττάκου. «Το ποίημα του Ρίτσου
ήταν πολύ καλό», φέρεται να είπε. Κι
όταν του ανέφεραν πως ο Βρεττάκος
μίλησε πολύ καλά, απάντησε: «Το
περίμενα».
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Λίγο αργότερα ένιωσε
αδιαθεσία και παρακάλεσε τη νοσοκόμα
του κ. Γαρίτη και τον σύζυγο της θετής
του κόρης Ελένης, να τον αφήσουν να
ξεκουραστεί. «Είμαι πολύ κουρασμένος»,
τους είπε.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Μια ώρα αργότερα η
νοσοκόμα τον βρήκε πεσμένο στο μπάνιο,
χωρίς σφυγμό και κάθιδρο. Αμέσως
κλήθηκε ο γιατρός Β. Σπανός που έφτασε
λίγα λεπτά αργότερα και από την εξέταση
διαπίστωσε εμφραγματική δύσπνοια με
όλα τα σχετικά συμπτώματα. Στις 9.45
μ.μ. ο Βάρναλης εισήχθη και πάλι στη
Γενική Κλινική Αθηνών, όπου παρά τις
προσπάθειες των γιατρών η καρδιά του
έπαψε να χτυπά στις 9.50 μ.μ. Ηταν πάνω
από 90 ετών.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Στο πιο γνωστό και,
ίσως, πιο σημαντικό από τα ποιητικά
του έργα, στο «Φως που καίει», ο Βάρναλης
έχει έναν ποιητικό πρόλογο που
αναφέρεται στη θάλασσα. Ισως αυτό το
ποίημα, με όλους τους συμβολισμούς
και τα νοήματά του, να εκφράζει καλύτερα
τον άνθρωπο Βάρναλη μπρος στη ζωή και
μπρος στο θάνατο:</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span dir="LTR" id="Πλαίσιο3" style="background: #ffffff; border: none; float: right; padding: 0cm; width: 6.35cm;">
</span></div>
<table border="0" cellpadding="5" cellspacing="0" dir="LTR" style="width: 240px;">
<colgroup><col width="230"></col>
</colgroup><tbody>
<tr>
<td width="230"><div align="RIGHT">
<span style="color: #bbbbbb;"><img align="BOTTOM" border="1" src="http://www2.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=99394&format=.jpg" height="350" name="γραφικά3" vspace="2" width="230" /></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
1917. Στην αυλή
σχολείου στην Κερατέα (αριστερά)</div>
«Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, να μη
χορταίνω, / απ' το βουνό ψηλά / στρωτήν
και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
/ απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Να 'ναι χινοπωριάτικον
απομεσήμερ', όντας / μετ' άξαφνη
νεροποντή / χυμάει μες απ' τα σύννεφα
θαμπωτικά γελώντας / ήλιος χωρίς
μαντύ.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Να ταξιδέβουν στον
αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι, / τ' ακρόγιαλα
σα μεταξένιοι αχνοί / και με τους
γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι /
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ξανανιωμένα απ' το
λουτρό να ροβολάνε κάτου / την κόκκινη
πλαγιά χορεφτικά / τα πέφκα, τα
χρυσόπεφκα, κι ανθός του μαλαμάτου /
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Κι αντάμα τους να
σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους / ως
μέσα στο νερό / τα ερημικά χιονόσπιτα
- κι αφτά μες τ' όνειρό τους / να
τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ετσι να στέκω θάλασσα
παντοτινέ έρωτά μου, / με μάτια να σε
χαίρομαι θολά / και να 'ναι τα μελλούμενα
στην άπλα σου μπροστά μου, / πίσω κι
αλάργα βάσανα πολλά.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ως να με πάρεις κάποτε,
μαργιόλα συ, / στους κόρφους σου αψηλά
τους ανθισμένους / και να με πας πολύ
απ' τη μάβρη τούτη Κόλαση, μακριά πολύ
κι από τους μάβρους κολασμένους...».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Η ζωή και το έργο του
- Περίοδος πρώτη</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ο Κώστας Βάρναλης
γεννήθηκε το 1884 στον Πύργο της
Βουλγαρίας, αν και σε ορισμένες πηγές
ως έτος γέννησής του αναφέρεται το
1883 και αλλού το 1881<sup><b>5</b></sup>. Ο πατέρας
του καταγόταν από τη Βάρνα, ήταν
τσαγκάρης και λεγόταν Γιαννάκος. Η
μάνα του καταγόταν από την Αχελώ
(Αγχίαλο) και λεγόταν Αλίσαβα (Ελισάβετ).
Για τον τόπο καταγωγής του ο Βάρναλης
αναφέρει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία
που φανερώνει τον εθνικιστικό
μεγαλοϊδεατισμό της παπαρρηγοπούλειας
ελληνικής διανόησης. «Γεννήθηκα -
γράφει<sup> </sup>- στον Πύργο της
Βουλγαρίας. Βουλγαρίας! Πώς να μη
θυμηθώ το μακαρίτη Παύλο Καρολίδη,
καθηγητή της Ιστορίας στο ελληνικό
Πανεπιστήμιο; Φοιτητής εγώ του έδωσα
να μου υπογράψει τις αποδείξεις
ακροάσεων για να δώσω τις γενικές μου
εξετάσεις. Εγραψα σ' αυτές τις
αποδείξεις: "Ο φοιτητής της
φιλοσοφικής σχολής Βάρναλης Κωνσταντίνος
του Ιωάννου, εκ Πύργου Βουλγαρίας
κτλ.". Μόλις ο Καρολίδης διάβασε
"εκ Πύργου Βουλγαρίας" μου έδωσε
πίσω τις αποδείξεις χωρίς να τις
υπογράψει. Και μ' ένα αγαθό και ειρωνικό
μαζί χαμόγελο μου είπε: "Δεν είναι
Πύργος της Βουλγαρίας!". Ετσι
αναγκάστηκα να διορθώσω το σφάλμα
μου και να γράψω "εκ Πύργου της
Βορείου Θράκης". Αυτό το ασήμαντο
επεισόδιο δείχνει τη νοοτροπία της
γενιάς του 1905. Ενας σοφός καθηγητής
της ιστορίας ήτανε τόσο σοβινιστής,
που να θεωρεί τις λέξεις και τους
τύπους ανώτερους από τις ιστορικές
πραγματικότητες».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span dir="LTR" id="Πλαίσιο4" style="background: #ffffff; border: none; float: right; padding: 0cm; width: 7.36cm;">
</span></div>
<table border="0" cellpadding="5" cellspacing="0" dir="LTR" style="width: 278px;">
<colgroup><col width="268"></col>
</colgroup><tbody>
<tr>
<td width="268"><div align="RIGHT">
<span style="color: #bbbbbb;"><img align="BOTTOM" border="1" src="http://www2.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=99395&format=.jpg" height="350" name="γραφικά4" vspace="2" width="268" /></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
1934. Η
δημοσιογραφική του ταυτότητα</div>
Στα 1898 ο Βάρναλης τελείωσε την
έβδομη τάξη της «Αστικής Σχολής
Πύργου» και συνέχισε τις σπουδές του
στα Ζαφείρια Διδασκαλεία της
Φιλιππούπολης. «Αμα τελείωσα τα
Ζαφείρια - γράφει ο ίδιος<sup> </sup>-
παιδί αμούστακο δεκαοχτώ χρονώ,
διορίστηκα δάσκαλος στο σκολειό του
Πύργου με μισθό 600 λέβια το χρόνο,
ήγουν με 1,70 μεροκάματο!... Δεν πρόφτασα
όμως να εξασκήσω τα υψηλά μου διδασκαλικά
καθήκοντα. Και σ' αυτήν την περίσταση
η Μοίρα μου με κυνήγησε. Ενα κυριακάτικο
απομεσήμερο λαβαίνω κάποιο συστημένο
γράμμα από την κοινότητα της Βάρνας
γεμάτο σφραγίδες κι επισημότητες και
με την αντρέσσα γραμμένην ελληνικά...
Το ανοίγω και διαβάζω πως η κοινότητα
της Βάρνας το θεωρούσε τιμή της, "ότι
εν των τέκνων αυτής ηρίστευσεν εις
εγκυκλίους σπουδάς του" και μου
προτείνει να με στείλει να σπουδάσω
εις το "Αθήνησι Πανεπιστήμιον"
από το κληροδότημα του Βαρναίου
Νικολάου Παρασκευά Φιλολογίαν ή
...Θεολογίαν. Μα γιατί η κοινότητα της
Βάρνας με θεωρούσε "τέκνον" της.
Επειδή ο πατέρας μου ήταν από τη Βάρνα.
Το επίθετο Βάρναλης θα πει Βαρναίος.
Δέχτηκα να σπουδάσω φιλολογία με την
κρυφή χαρά πως θα επισκεπτόμουνα τη
χώρα των ονείρων μου, την Ελλάδα. Τη
χώρα του αρχαίου μεγαλείου, της Σοφίας,
της Ομορφιάς και της Ελευθερίας!».
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Στη Φιλοσοφική σχολή
του Πανεπιστημίου Αθηνών ο Βάρναλης
θα γραφεί το 1903 και θα αποφοιτήσει το
1908. Από την ίδια σχολή ανακηρύχτηκε
και διδάκτωρ. Στα 1909 πρωτοδιορίστηκε
ελληνοδιδάσκαλος στην Αμαλιάδα και
κατόπιν υπηρέτησε ως σχολάρχης στην
Αργαλαστή, στα Μέγαρα και στην Κερατιά.
Το 1912-13 με τους Βαλκανικούς Πολέμους
επιστρατεύτηκε. Ο ίδιος περιγράφει
με εξαιρετικό σαρκασμό την εποχή: «Το
Σεπτέμβριο του 1912 - γράφει - η ελληνική
ζωή τραντάχτηκε από τα θεμέλιά της.
Η ζωή της καθημερινής ρουτίνας με τις
μικρομιζέριές της, με το πολιτικό
κουτσομπολιό των εφημερίδων και της
Βουλής, με το γλωσσικό και το σταφιδικό
ζήτημα τινάχτηκε απάνω σοβαρή κι
επίσημη και πήρε ορμές και πόζες
ηρωικές. Η Ψωροκώσταινα πέταξε τα
κουρέλια της και την ασκήμια των
πρώιμων γηρατειών της και μεταμορφώθηκε
ξαφνικά σε πολεμόχαρη Αθηνά νέα κι
ωραία και... σοφή... Γενική επιστράτεψη
ενάντια στους "προαιώνιους"
εχθρούς».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span dir="LTR" id="Πλαίσιο5" style="background: #ffffff; border: none; float: right; padding: 0cm; width: 9.53cm;">
</span></div>
<table border="0" cellpadding="5" cellspacing="0" dir="LTR" style="width: 360px;">
<colgroup><col width="350"></col>
</colgroup><tbody>
<tr>
<td width="350"><div align="RIGHT">
<span style="color: #bbbbbb;"><img align="BOTTOM" border="1" src="http://www2.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=99397&format=.jpg" height="215" name="γραφικά5" vspace="2" width="350" /></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<b>1935. Μόσχα.
Με τον Δ. Γληνό (δεξιά) και τον Κανονίδη,
διευθυντή του ελληνικού θεάτρου του
Σοχούμ, στο συνέδριο Σοβιετικών
συγγραφέω</b>ν</div>
Το 1918 ο Βάρναλης έγινε καθηγητής
του Α΄ Γυμνασίου Πειραιώς και τον
ίδιο χρόνο πέτυχε υποτροφία για
συνέχιση των σπουδών του στο Παρίσι.
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ο Βάρναλης έκανε την
πρώτη του εμφάνιση στα Ελληνικά
Γράμματα με ποιήματα που δημοσίευσε
στο περιοδικό ΝΟΥΜΑΣ του Δ. Ταγκόπουλου.
Τα ίδια αυτά ποιήματα συμπληρωμένα
τα περιέλαβε στην πρώτη του ποιητική
συλλογή υπό τον γενικό τίτλο ΚΗΡΗΘΡΕΣ
που κυκλοφόρησε το 1905. Βέβαια, πρώτη
του ποιητική δουλιά ήταν οι ΠΥΘΜΕΝΕΣ,
μια ποιητική συλλογή που εκδόθηκε
μετά το θάνατό του, αφού προηγουμένως
εντοπίστηκε στο Αρχείο του Κωστή
Παλαμά. Ο Βάρναλης είχε στείλει τους
ΠΥΘΜΕΝΕΣ στον Παλαμά, ζητώντας απ'
αυτόν την κριτική και τις συμβουλές
του, επιθυμία στην οποία ο Παλαμάς
ανταποκρίθηκε. Σ' ένα κείμενό του,
γραμμένο στα χρόνια της κατοχής απ'
αφορμή το θάνατο του Παλαμά, ο Βάρναλης
περιγράφει ως εξής εκείνη την επαφή
του με το μεγάλο δάσκαλο. «Του 'στειλα
με το Ταχυδρομείο σ' ένα φάκελο
χειρόγραφα ποιήματά μου και τον
παρακαλούσα να μου πει τη γνώμη του.
Καθαρογραμμένα, καλλιγραφημένα. Αυτό
είτανε το μοναδικό τους προσόν. Υστερα
από μέρες πήρα μια "βραχεία". Μου
έγραφε: "Φίλε... συνάδελφε!". Πωπώ!
Πήγα να τρελαθώ απ' τη χαρά μου».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Τις ΚΗΡΗΘΡΕΣ, την
πρώτη δημοσιοποιημένη ποιητική
συλλογή του Βάρναλη, την προλόγιζε ο
ποιητής Στέφανος Μαρτζώκης, ένας
ποιητής, που, όπως γράφει ο Μάρκος
Αυγέρης, «οι νέοι τον εκτιμούσαν πολύ
για τον αρμονικό στίχο του και τον
θεωρούσαν σαν έναν από τους τελευταίους
αντιπροσώπους της εφτανησιώτικης
σχολής». Εγραφε ο Μαρτζώκης για τον
Βάρναλη σ' εκείνον τον πρόλογο: «Ο
νέος, τον οποίον παρουσιάζω, ημπορώ
να το πω με μεγάλη μου χαρά ότι είναι
αληθινός ποιητής».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span dir="LTR" id="Πλαίσιο6" style="background: #ffffff; border: none; float: right; padding: 0cm; width: 9.53cm;">
</span></div>
<table border="0" cellpadding="5" cellspacing="0" dir="LTR" style="width: 360px;">
<colgroup><col width="350"></col>
</colgroup><tbody>
<tr>
<td width="350"><div align="RIGHT">
<span style="color: #bbbbbb;"><img align="BOTTOM" border="1" src="http://www2.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=99398&format=.jpg" height="282" name="γραφικά6" vspace="2" width="350" /></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
25-10-1935. Στο
βαπόρι «Μαρία Λ.» που τον μετέφερε,
μαζί με άλλους εξόριστους, στον
Αϊ-Στράτη. Κάτω πρώτη σειρά από
αριστερά: Δεύτερος ο Δ. Γληνός, τρίτος
ο Βασίλης Δημησιάνος, τέταρτος ο
Κώστας Βάρναλης. Δεξιά πάνω, ανάμεσα
στα σχοινιά, ο Αντώνης Στρατηγόπουλος</div>
Μετά τις ΚΗΡΗΘΡΕΣ ο Βάρναλης
δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα
λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής,
στην ΗΓΗΣΩ, στα ΓΡΑΜΜΑΤΑ και στη ΝΕΑ
ΖΩΗ της Αλεξάνδρειας, στο ΒΩΜΟ, στον
ΠΥΡΣΟ, στο ΛΟΓΟ κ.α. Το 1919 δημοσίευσε
στο περιοδικό ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ το μεγάλο
ποίημα Ο ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ, που ήταν
αφιερωμένο στο Ν. Πολίτη. Με τον
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗ κλείνει η πρώτη περίοδος
της ποιητικής διαδρομής του Βάρναλη.
Μια περίοδος στην οποία ο ποιητής
έδειξε το μεγάλο του ταλέντο, αλλά το
έργο του κινείται στα κυρίαρχα
ιδεολογικά μοτίβο, χωρίς συγκρούσεις
με τις κατεστημένες αντιλήψεις. Ο
αισθησιασμός, ο διονυσιασμός, η
αρχαιολατρία, ακόμη και ο εθνικισμός
είναι στοιχεία που σφραγίζουν το
ποιητικό του έργο αυτής της περιόδου.
Ο ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ όμως είναι το μεταίχμιο.
«Αποτελεί τη σύντομη μετάβαση από
την πρώτη περίοδο στη δεύτερη», γράφει
ο Μ. Μ. Παπαϊωάννου. Και προσθέτει: «Ο
"Προσκυνητής" είναι το ορόσημο,
ο σταθμός. Το παλιό συνυπάρχει με το
καινούργιο. Ολος ο "Προσκυνητής"
είναι νέα ποιότητα στο έργο του
Βάρναλη. Ο παλιός και έμπειρος τεχνίτης
του στίχου παρατάει το μικρό ποίημα
και καταπιάνεται με το έπος, το μεγάλο
ποίημα το χωρισμένο σε άσματα. Το
παράδειγμα του Παλαμά, του εθνικού
ποιητή, μαζί ίσως και του Βαλαωρίτη,
ακόμα και του Σολωμού του θρέφει τις
φιλοδοξίες: Να εκφράσει το έθνος, την
εποχή, να γίνει ο οδηγητής του».
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span dir="LTR" id="Πλαίσιο7" style="background: #ffffff; border: none; float: left; padding: 0cm; width: 6.56cm;">
</span></div>
<table border="0" cellpadding="5" cellspacing="0" dir="LTR" style="width: 248px;">
<colgroup><col width="238"></col>
</colgroup><tbody>
<tr>
<td width="238"><div align="RIGHT">
<span style="color: #bbbbbb;"><img align="BOTTOM" border="1" src="http://www2.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=136234&format=.jpg" height="350" name="γραφικά7" vspace="2" width="238" /></span></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<div align="CENTER" style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
Για το ίδιο θέμα ο Γιάννης Κορδάτος
σημειώνει: «Πολλοί χαρακτηρίζουν τον
"Προσκυνητή" μεγαλόπνοο
εθνικιστικότατο ποίημα. Σωστό είναι
πως ο "Προσκυνητής"... έχει έντονη
εθνικιστική νότα και ρητορικότητα,
όχι όμως και σωβινισμό. Στο ποίημα
υμνείται η Ελλάδα σε ολόκληρη την
ιστορική της διαδρομή και σε όλες τις
εκδηλώσεις της (ηρωισμός, διονυσιασμός,
φύση, τέχνη, γυναίκες). Ο "Προσκυνητής"
αποτελεί ορόσημο. Απαρχή της νέας
ποιητικής δημιουργίας του Βάρναλη».
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Περίοδος Δεύτερη - Ο
επαναστάτης ποιητής</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ως κοινωνικός ποιητής
ο Βάρναλης εμφανίζεται στα 1922 με το
ΦΩΣ που ΚΑΙΕΙ. Είχαν μεσολαβήσει οι
Βαλκανικοί Πόλεμοι, το μακελειό του
Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και η
Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική
Επανάσταση που έδωσε τεράστια
αναγεννητική δύναμη στους λαούς όλου
του κόσμου, φλόγισε τις ψυχές και τα
μυαλά των ανθρώπων. Την περίοδο δε
που ο Ποιητής γράφει αυτό το εκπληκτικό
ποιητικό έργο, η Ελλάδα βιώνει τη
Μικρασιατική εκστρατεία που σε λίγο
θα εξελιχθεί σε καταστροφή.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Η στροφή του Βάρναλη
στην κοινωνική ποίηση γίνεται στο
Παρίσι. Γράφει ο Αυγέρης: «Η μεταβολή
ήταν απότομη, αληθινή μεταστροφή. Στη
συνείδηση του Ποιητή άλλαξε ολότελα
η αντίληψη του κόσμου. Από την αισθητική
αρχαϊκή και διακοσμητική λογοτεχνία
προσγειώνεται ξαφνικά στη σημερινή
δραματική πραγματικότητα, αφήνει
τους πολυσύχναστους παλιούς δρόμους,
αλλάζει πορεία κι ακολουθεί αποφασιστικά
τη νέα ανθρωπότητα, που έρχεται ν'
αναγεννήσει τον τόπο. Τη συνείδηση
του ποιητή από δω και πέρα θα τη γεμίσει
το τρικυμισμένο πνεύμα του εικοστού
αιώνα. Η μεταβολή έγινε όταν ο Ποιητής
ήταν στο Παρίσι για μετεκπαίδευση.
Εκεί όπως σ' όλη την Ευρώπη είχαν
ξεσπάσει τα φιλειρηνικά και κοινωνικά
νέα ρεύματα, τα συγχυσμένα αισθήματα
της απογοήτευσης, της διαμαρτυρίας,
το πνεύμα της επανάστασης». Για το
ίδιο θέμα ο Δημήτρης Γληνός έχει
γράψει: «Η κρίσιμη στιγμή φυσικά από
καιρό ετοιμαζότανε μέσα του. Από τον
καιρό που έζησε τον βαλκανικό πόλεμο
και τον εθνικό θρίαμβο. Μιαν ανταρσία,
μιαν αντίθεση με τα καθιερωμένα είχε
πάντα μέσα του. Τώρα, όμως, στο Παρίσι
ήρθε σε αμεσότατη επαφή με τις μεγάλες
κοινωνικές αντιθέσεις. Ο Ρομαίν
Ρολλάν, ο Μπαρμπύς τον επηρεάζουνε.
Ακούει την κριτική των αριστερών για
το μεγάλο πόλεμο. Και πέρα στο βάθος
του ορίζοντα ξεχωρίζει τις τεράστιες
φλόγες της ρουσικής επανάστασης». Σε
τέτοιες συνθήκες εξωτερικών ερεθισμάτων
και εσωτερικής πνευματικής επανάστασης
γράφτηκε το ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ο ίδιος ο Βάρναλης
γράφει γι' αυτό του το έργο: «Το "Φως
που καίει" το έγραψα στην Αίγινα
το καλοκαίρι του 1921. Ομως το διάγραμμα
του έργου, την κατανομή του σε τρία
μέρη, τα πρόσωπα του διαλόγου και των
διαφόρων λυρικών κομματιών τα είχα
συλλάβει όταν ακόμη ήμουνα στο Παρίσι.
Εκεί μάλιστα έγραψα και τις πρώτες
στροφές από το "Τραγούδι των
Ωκαιανίδων"... Το έργο μου αυτό
τυπώθηκε στην Αλεξάνδρεια από το
Στέφανο Πάργα (έκδοση "Γραμμάτων")
με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας στην
αρχή του 1923. Ητανε για την Ελλάδα η
πρώτη επαναστατική κραυγή ενάντια
στο τεράστιο έγκλημα του παγκόσμιου
μακελειού».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΕΙ, όπως
ήταν επόμενο, τάραξε τα λιμνάζοντα
νερά στους λογοτεχνικούς κύκλους της
εποχής και προκάλεσε έντονες συζητήσεις.
Ο Ξενόπουλος το χαρακτήρισε σταθμό
στα Ελληνικά Γράμματα ενώ ο ίδιος ο
ποιητής «Μάλλον αρχή» εννοώντας
προφανώς ότι επρόκειτο για μια νέα
δική του αρχή, αλλά και μια αρχή στην
κοινωνική ποίηση του 20ού αιώνα. Ο Μ.
Μ. Παπαϊωάννου μιλάει για αρχή «της
σοσιαλιστικής μας λογοτεχνίας» που
«είναι μέρος της νεοελληνικής μας
λογοτεχνίας», με αποτέλεσμα - κατά τη
γνώμη του - το δίκαιο να βρίσκεται με
τη γνώμη του Ξενόπουλου. Για τον
Κορδάτο με το ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ «ο Βάρναλης
ξεσπαθώνει και βρίσκεται πρωτοπόρος
στο προοδευτικό κίνημα».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αντίθετα από τις
παραπάνω κρίσεις, οφείλουμε να
σημειώσουμε ότι το ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ δεν
έκανε καθόλου καλή εντύπωση στον
Καζαντζάκη, αν και η πρώτη του επαφή
με το έργο ήταν από τις βιβλιοκριτικές
του ΝΟΥΜΑ. Σ' ένα γράμμα του προς την
τότε σύζυγό του και μεγάλη λογοτέχνιδα
Γαλάτεια, ο Ν. Καζαντζάκης έγραφε<sup>22</sup>:
«Cherie, τώρα λαβαίνω τις εφημερίδες με
το "Νουμά". Ξεφυλλίζοντας το
"Νουμά" είδα μια κριτική για
κάποιο "Τανάλια". Δεν τολμώ να
πιστέψω πως είναι ο Βάρναλης. Θα 'ναι
κανείς μαθητής καθυστερημένος του
Παλαμά. Σκέψη, στίχος, ρητορεία - όλα
Παλαμοφέρνουν. Αν πρόκειται για το
Βάρναλη σε παρακαλώ θερμότατα στείλε
μου το βιβλίο για να το διαβάσω με
προσοχή. Θέλω ν' αλλάξω γνώμη. Αφήνω
τη σκέψη του (πόσο είναι "σοσιαλιστικά"
πίσω δε λέγεται), ο στίχος, η ποίηση,
είναι ανάξια ρητορεία κι αφηρημένες
έννοιες και κεφαλαία γράμματα». Φυσικά
ο Καζαντζάκης δεν είχε δίκιο, αλλά η
γνώμη του, έστω και πρόχειρα διατυπωμένη,
ως ιστορικό γεγονός έχει τη δική της
ξεχωριστή βαρύτητα.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Το 1923, πάλι, ως Δήμος
Τανάλιας, ο Βάρναλης εκδίδει, πάλι,
στην Αλεξάνδρεια έναν τόμο με τρία
διηγήματα και με τον τίτλο «ο λαός
των Μουνούχων». Το 1925 θα εκδώσει τη
μελέτη «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική»
και το 1927 το ποιητικό έργο «Σκλάβοι
πολιορκημένοι». Το ποιητικό του έργο
μέσα σ' αυτήν την πενταετία 1922 - 1927,
τόσο πολύ σφράγισε τη νεοελληνική
γραμματεία που ήταν αδύνατο να το
αγνοήσουν ακόμη και ακραιφνείς
αντικομμουνιστές κριτικοί της
λογοτεχνίας. Ενας τέτοιος, ο Ανδρέας
Καραντώνης, που στα χρόνια του εμφυλίου
πολέμου έγραφε κάτι ανόητα θεατρικά
με πρωταγωνιστές ηγέτες του ΚΚΕ και
του ΔΣΕ, γράφει για το ποιητικό έργο
του Βάρναλη στην προαναφερόμενη
πενταετία: «Μέσα σ' αυτή την πενταετία,
δηλαδή ανάμεσα στα τριάντα οχτώ και
σαράντα τρία χρόνια του, ο Βάρναλης
διαμόρφωσε την εντελώς δική του
προσωπικότητα σαν "πρωτότυπος"
ή σαν "καινούριου τύπου" ποιητής.
Με το απόθεμα αυτό πήρε μια κορυφαία
θέση στη νεοελληνική ποιητική μας
παράδοση. Κι αν δε θεωρήθηκε σαν
ποιητής που "εγκαινιάζει μια νέα
ποίηση", η ποίησή του εκτιμήθηκε
σαν εμπλουτισμός της παράδοσης και
πλούσια ενίσχυσή της με νέα θέματα,
με νέες ιδέες».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Το 1931 ο Βάρναλης
εξέδωσε την «Αληθινή Απολογία του
Σωκράτη», για την οποία ο Παλαμάς τού
έγραψε: «Με τα γραμμένα σου μου
φαίνεται, πως δύο κλίκες ζεσταίνεις,
εκείνους, που θέλουνε να σε αφορίσουν,
κ' εκείνους που ζητάνε να σε φιλήσουν.
Είναι και μια τρίτη, που αισθάνεται
και τα δύο διαβάζοντας σε, όσο κι αν
τέτοιο αίσθημα μπερδεύει». Το 1938
εκδόθηκαν οι «Ζωντανοί άνθρωποι», το
1946 το «Ημερολόγιο της Πηνελόπης», το
1956 οι «Διχτάτορες» και η επιλογή από
το μέχρι τότε ποιητικό έργο υπό το
γενικό τίτλο «Ποιητικά». Το 1958 βγήκαν
σε δύο τόμους τα «Αισθητικά - κριτικά»
και το 1959 ο ποιητής βραβεύεται στη
Μόσχα με το Βραβείο Λένιν για τους
αγώνες και το έργο του υπέρ της Ειρήνης.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Το 1965, ο ποιητής
εξέδωσε την ποιητική του συλλογή
«Ελεύθερος Κόσμος» και το 1972 το
θεατρικό του «Ατταλος ο Γ΄». Μετά το
θάνατό του (1975) εκδόθηκε η τελευταία
του ποιητική συλλογή, γραμμένη στα
χρόνια της χούντας, με αντιδικτατορικά
ποιήματα, ενώ το 1980 εκδόθηκαν για
πρώτη φορά σε βιβλίο τα «Φιλολογικά
Απομνημονεύματα» και το 1985 η πρώτη
του ποιητική συλλογή με τον γενικό
τίτλο «Πυθμένες».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ο Βάρναλης υπήρξε
κορυφαίος φιλόλογος από τους καλύτερους
της εποχής του και έχει να παρουσιάσει
ενδιαφέρον μεταφραστικό έργο.
Συγκεκριμένα, μετέφρασε τις κωμωδίες
του Αριστοφάνη: Βάτραχοι, Εκκλησιάζουσες,
Ιππείς, Ιππόλυτος, Λυσιστράτη, Πλούτος
και Τρωαδίτισσες. Επίσης, έχει
μεταφράσει Μολιέρο, Πούσκιν κ.ά. Ενα
χαρακτηριστικό στην ποιητική δουλιά
του Βάρναλη είναι ότι ποτέ δεν άφηνε
τα ποιήματά του, όπως τα είχε φτιάξει
αρχικά. Συνεχώς τα ξαναεπεξεργαζόταν
με αποτέλεσμα οι επανεκδόσεις τους
να παρουσιάζουν αρκετές διαφορές από
τις εκδόσεις που είχαν προηγηθεί.
Ετσι, αν κάποιος θέλει να μελετήσει
τον Βάρναλη οφείλει να αναζητήσει το
έργο του σε όλες του τις εκδόσεις
δεδομένου ότι 31 χρόνια μετά το θάνατό
του δεν έχει υπάρξει μια έκδοση των
απάντων του και οι επανεκδόσεις των
έργων του δε διακρίνονται από τη
φιλολογική πληρότητα που απαιτείται.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αντί επιλόγου</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Αν και απ' όσα αναφέραμε
είναι απολύτως σαφές, οφείλουμε να
υπογραμμίζουμε ότι ο Βάρναλης υπήρξε
κομμουνιστής με διαρκή προσφορά και
συμμετοχή στους αγώνες της εργατικής
τάξης. Το 1935, για παράδειγμα, για τη
δράση του εξορίστηκε στον Αϊ-Στράτη
και στη Μυτιλήνη, ενώ πάντοτε υπήρξε
στο στόχαστρο της στρατευμένης αστικής
διανόησης και των ιδεολογικών
μηχανισμών του καθεστώτος. Η εργατική
τάξη με το κόμμα της, το ΚΚΕ, αντιμετώπιζαν
τον ποιητή, στο μέτρο του δυνατού που
επέτρεπαν οι εποχές, με ιδιαίτερη
αγάπη και φροντίδα. Ανάμεσα στα άλλα
αξίζει να αναφέρουμε τούτο: Μετά την
απελευθέρωση, ο Βάρναλης δούλευε στον
«Ριζοσπάστη» γεγονός που ναι με του
εξασφάλιζε τα προς το ζην αλλά του
δημιουργούσε εμπόδια και του στερούσε
τον αναγκαίο χρόνο, για να αφιερωθεί
στην καλλιτεχνική του δημιουργία. Το
γεγονός αυτό υπέπεσε στην αντίληψη
του Ν. Ζαχαριάδη και αντιμετωπίστηκε
αμέσως. Ο Ζαχαριάδης - γράφει ο Β.
Γεωργίου στις αναμνήσεις του -
«εκτιμούσε αναμφισβήτητα την πνευματική
δουλειά και δέχτηκε αμέσως την πρότασή
μας να δοθεί στον Βάρναλη εξάμηνη
πληρωμένη άδεια για να γράψει το
"Ημερολόγιο της Πηνελόπης"».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ας επιστρέψουμε,
όμως, εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε, στο
θάνατο του μεγάλου ποιητή.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Οταν έγινε γνωστός
ο θάνατος του Βάρναλη βαθιά συγκίνηση
πλημμύρισε τις καρδιές των απλών
ανθρώπων, των διανοουμένων, ακόμη και
των πολιτικών του αντιπάλων. Παρά το
γεγονός ότι ο ποιητής έφυγε πλήρης
ημερών, η απώλεια ήταν πραγματικά
μεγάλη και δυσαναπλήρωτη. Τέτοιες
μορφές δεν εμφανίζονται συχνά. «Ολη
η Ελλάδα πενθεί τον κορυφαίο ποιητή
της», έγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις
17/12/1974.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Στο τηλεγράφημά της
προς την σύζυγό του Δώρα Μοάτσου -
Βάρναλη και την κόρη του Ελένη, η ΚΕ
του ΚΚΕ έλεγε: «Εκφράζουμε τη βαθύτατη
θλίψη μας και τα πιο ειλικρινή
συλλυπητήρια μας για το χαμό του
μεγάλου Βάρναλη. Με το αστραποβόλο
ποιητικό έργο του και την ακλόνητη
στάση του κατέκτησε επάξια τον τίτλο
του Ποιητή του Λαού. Το έργο του θα
μείνει αθάνατο».</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ανακοινώσεις εξέδωσαν,
επίσης, η ΕΣΗΕΑ, οι οργανώσεις της
Εθνικής Αντίστασης, η ΚΝΕ και άλλες
νεολαιίστικες οργανώσεις, η Εταιρεία
Ελλήνων Λογοτεχνών, οργανώσεις της
εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών
στρωμάτων, άνθρωποι της Τέχνης, των
Επιστημών και των Γραμμάτων. Τη μέρα
της κηδείας του και αργότερα, εκδηλώσεις
αποχαιρετισμού οργανώθηκαν σε όλη
τη χώρα αλλά και στο εξωτερικό, όπου
υπήρχαν Ελληνες.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Η κηδεία του Βάρναλη
έγινε από το Α΄ Νεκροταφείο στις 18
Δεκέμβρη 1974, στις 4.30 μ.μ. Εως την
τελευταία του κατοικία τον συνόδεψε
μια «ατέλειωτη πορεία λαού», σύμφωνα
με το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη»
της επόμενης μέρας. Εκεί η οικογένειά
του, οι φίλοι του, κορυφαίοι λογοτέχνες,
ο Γιάννης Ρίτσος, η ηγεσία του ΚΚΕ με
επικεφαλής τον Χαρίλαο Φλωράκη,
εκπρόσωποι άλλων κομμάτων, πλήθος
προσωπικοτήτων. Τα πρόσωπα, η συγκίνηση,
οι επικήδειοι λόγοι, το αποχαιρετιστήριο
ποίημα που διάβασε για τον εκλιπόντα
ο Ρίτσος, η λαοθάλασσα, οι παρόντες
κι ακόμη περισσότερο οι απόντες δεν
άφηναν καμία αμφιβολία πως όλη η χώρα
γονάτιζε ευλαβικά μπρος στο μεγάλο
της νεκρό. Ομως, η μεγαλύτερη τιμή γι'
αυτόν εκφράστηκε μ' ένα μόνο σύνθημα
τη στιγμή που οι χιλιάδες του λαού
φώναζαν: «Είσαι οδηγητής για μας
Ποιητή της εργατιάς». Οποιος έρχεται
σ' επαφή με το έργο του μπορεί, χωρίς
την παραμικρή δυσκολία, να αντιληφθεί
πόση αλήθεια κρύβουν αυτές οι λίγες
λέξεις.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
1. «Ριζοσπάστης»
17/12/1974</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
2. «Ριζοσπάστης»
6/12/1974</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
3. «Ριζοσπάστης»
17/12/1974</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
4. Κώστα Βάρναλη:
«Ποιητικά», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 9 -
10</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
5. Στην τιμητική έκδοση
για τα πενηντάχρονα του έργου του,
που πρωτοκυκλοφόρησε τον Απρίλη του
1957, ως έτος γέννησής του αναφέρεται
το 1884. Στα Φιλολογικά του απομνημονεύματα
οι επιμελητές της έκδοσης αναφέρουν
ότι γεννήθηκε το 1883. Στο «Ατομικό
Δελτίο Συντάκτου της ΕΣΗΕΑ ως έτος
γεννήσεως αναφέρεται το 1881.</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
6. Κώστας Βάρναλης:
«Φιλολογικά απομνημονεύματα», εκδόσεις
ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 24 - 25</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
7. Ο Καρολίδης υπήρξε
ο συνεχιστής της «Ιστορίας του
Ελληνικού Εθνους» του Κ. Παπαρρηγόπουλου,
ακραιφνής συντηρητικός και οπαδός
των θεωριών περί προαιώνιας ύπαρξης
του ελληνικού έθνους</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
8. Κώστας Βάρναλης:
«Φιλολογικά απομνημονεύματα», εκδόσεις
ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 56 - 57</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
9. Κώστας Βάρναλης,
στο ίδιο, σελ. 169</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
10. Κώστα Βάρναλη:
«ΠΥΘΜΕΝΕΣ», Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 1985. Ο
Βάρναλης είχε στείλει τους «ΠΥΘΜΕΝΕΣ»
στον Παλαμά, ζητώντας απ' αυτόν την
κριτική και τις συμβουλές του, επιθυμία
στην οποία ο Παλαμάς ανταποκρίθηκε</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
11. Κώστα Βάρναλη:
«Αισθητικά - Κριτικά», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ,
τόμος β', σελ. 158</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
12. Μάρκου Αυγέρη:
«Κώστας Βάρναλης - Ο δάσκαλος του
ποιητικού λόγου», ΑΥΓΗ 28/2/1954 και στη
συλλογή του Μάρκου Αυγέρη «Κριτικά
- Αισθητικά», εκδόσεις «Σύγχρονη
Εποχή» σελ. 25</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
13. Κώστα Βάρναλη:
«ΚΗΡΗΘΡΕΣ», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 11</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
14. Μ. Μ. Παπαϊωάννου:
«Κώστας Βάρναλης - Μελέτες», εκδόσεις
«Σύγχρονη Εποχή», σελ., 20</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
15. Γιάννη Κορδάτου:
«Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας»,
εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΕΚΔΟΤΙΚΗ,. Αθήνα 1962,
τόμος β΄, σελ. 476 - 477</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
16. Μάρκου Αυγέρη:
«Κώστας Βάρναλης - Ο δάσκαλος του
ποιητικού λόγου», ΑΥΓΗ 28/2/1954 και στη
συλλογή του Μάρκου Αυγέρη «Κριτικά
- Αισθητικά», εκδόσεις «Σύγχρονη
Εποχή» σελ. 27</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
17. «Κώστας Βάρναλης
- 10 Χρόνια από το θάνατό του», έκδοση
του υπουργείου Πολιτισμού, σελ. 21</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
18. Κώστας Βάρναλης:
«Φιλολογικά απομνημονεύματα», εκδόσεις
ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 283 - 284</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
19. Κώστα Βάρναλη: «Το
φως που καίει», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, σελ.
8</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
20. Μ. Μ. Παπαϊωάννου,
στο ίδιο, σελ. 32</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
21. Γ. Κορδάτου: στο
ίδιο, σελ. 478</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
22. Νίκου Καζαντζάκη:
«Επιστολές προς Γαλάτεια», εκδόσεις
ΔΙΦΡΟΣ, σελ. 144</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
23. Ανδρέα Καραντώνη:
«Νεοελληνική Λογοτεχνία - Φυσιογνωμίες»,
εκδόσεις «Παπαδήμα», τόμος Β΄, σελ.
205</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
24. Κ. Βάρναλη: «Πεζός
λόγος», εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, σελ. 13</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
25. Για την εμπειρία
του Βάρναλη στην εξορία βλέπε: Μπερτ
Μπελτς: «Εξόριστοι στο Αιγαίο»,
εκδόσεις «Φιλίστωρ», σελ. 110 - 119</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
26. Βάσου Γεωργίου: «Η
ζωή μου», Αθήνα 1992, σελ. 467</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</td>
</tr>
</tbody></table>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="http://varnaliskostas.blogspot.gr/2008/06/blog-post_4543.html"><span style="color: black;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="font-size: 13pt;">ΠΗΓΗ</span></span></span></a></div>
</div>
<div dir="LTR" id="Ενότητα1">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5202573961348503260" name="post-body-2683523065323687990"></a>
<br />
<br /></div>
</div>
<div dir="LTR" id="Ενότητα2">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5202573961348503260" name="post-body-26835230653236879901"></a>
Ενδεικτική εργογραφία</div>
</div>
<div dir="LTR" id="Ενότητα3">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5202573961348503260" name="post-body-26835230653236879902"></a>
Κηρήθρες. Αθήνα, 1905.<br />
Ο προσκυνητής.
Αθήνα, 1919.<br />
Το φως που καίει.
Αλεξάνδρεια, 1922.<br />
Σκλάβοι πολιορκημένοι.
Αθήνα, Στοχαστής, 1927.<br />
Ποιήματα
(εκλογή). Αθήνα, 1954.<br />
Ελεύθερος
κόσμος. Αθήνα, Κέδρος, 1965.<br />
Οργή Λαού
· και άλλα τελευταία ποιήματα. Αθήνα,
Κέδρος, 1975.<br />
Πυθμένες. Αθήνα, Κέδρος,
1885. ΙΙ.Πεζογραφία<br />
Ο λαός των
μουνούχων. 1923.<br />
Η αληθινή απολογία
του Σωκράτη. Αθήνα, Εστία, 1931.<br />
Δώδεκα
διαλεχτά παραμύθια διαφόρων λαών.
Αθήνα, Δημητράκος, 1933.<br />
Ζωντανοί
άνθρωποι. Αθήνα, 1939.<br />
Το ημερολόγιο
της Πηνελόπης · Σατιρική μυθιστορία.
Αθήνα, Κορυδαλλός, 1947.<br />
Διχτάτορες.
Αθήνα, Πυξίδα, 1956. </div>
</div>
<div dir="LTR" id="Ενότητα4">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5202573961348503260" name="post-body-26835230653236879903"></a>
Το 1965 ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί,το
ποίημα του Κώστα Βάρναλη,οι μοιραίοι
και το τραγουδά ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.</div>
</div>
<div dir="LTR" id="Ενότητα5">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=5202573961348503260" name="post-body-26835230653236879904"></a>
Όταν ενώνονται Μίκης,Βάρναλης και
Μπιθικώτσης,τότε γίνονται θαύματα...<span style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 18.90625px; text-align: justify;">ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ</span></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/h0C5OYwEL28?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Ξυλούρης τραγουδά Βάρναλη..</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Η μπαλάντα του Κυρ'Μέντιου</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/Tgjbmy8vPTA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: Ubuntu, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 22.875px; text-align: justify;">Ο Κώστας Βάρναλης Πέθανε στις 16 Δεκεμβρίου 1974 και έμεινε στην ιστορία σαν τον ποιητή της εργατιάς.Ο λαός τους αγωνιστές δεν τους ξεχνά και στην κηδεία του τιμήθηκε από τον Ελληνικό λαό,όπως αρμόζει σε έναν...Βάρναλη.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="background-color: white; color: #222222; font-family: Ubuntu, sans-serif; font-size: 18px; line-height: 22.875px; text-align: justify;"><br /></span><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/CxL4AZAUIQ4?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-2683523065323687990" itemprop="description articleBody" style="background-color: white; border-color: rgb(187, 187, 187) rgb(187, 187, 187) rgb(255, 255, 255); border-style: dotted; border-width: 0px 1px; font-size: 13px; line-height: 18.90625px; margin: 0px 0px 0.75em; padding: 10px 14px 1px 29px; text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
</div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-14924495065427332502014-01-06T11:43:00.004-08:002014-01-06T12:00:56.276-08:00«Το έγκλημα είναι τόσο μάταιο όσο και η φιλανθρωπία»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img alt="Ναι στην Αλληλεγγύη μας, όχι στην «φιλανθρωπία» τους" src="http://www.enikos.gr/images/resized/590_6b72a4bd62ad42098ce8eea8a0b80563.JPG" height="220" width="320" /><br />
<br />
«Το έγκλημα είναι τόσο μάταιο όσο και η φιλανθρωπία» (Ευγένιος Ιονέσκο)<br />
<br />
Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου καθώς φιλοξενήθηκε σε περίοπτη θέση στα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Ο ιδρυτής του «Facebook», ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ, κατέκτησε την κορυφή στη λίστα των «φιλανθρώπων» του πλανήτη μέσα στο 2013. Ο κ.Ζούκερμπεργκ μετά της συζύγου του, σύμφωνα με τους «Financial Times», έκαναν την χρονιά που έφυγε «φιλανθρωπίες» ύψους 990 εκατομμυρίων δολαρίων. Εν τω μεταξύ στον κόσμο που η «φιλανθρωπία» των Ζούκερμπεργκ διαφημίζεται τόσο αφειδώλευτα, κάθε μέρα πεθαίνουν 50.000 άνθρωποι λόγω πείνας, λόγω ασιτίας, λόγω φτώχειας. Αλλά ο θάνατος 35 ανθρώπων κάθε λεπτό της ώρας - λόγω φτώχειας - δεν θεωρείται εξίσου σημαντική είδηση με την «φιλανθρωπία» του κ. Ζούκερμπεργκ…<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Μια ακόμα είδηση που δεν είχε αντίστοιχη προβολή με την «φιλανθρωπία» του κ.Ζούκερμπεργκ είναι εκείνη που αφορά τη θηριώδη αύξηση της περιουσίας του κ.Ζούκερμπεργκ. Μέσα στο 2013, έκτη χρονιά της εντεινόμενης οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, ο κ.Ζούκερμπεργκ αποκόμισε κέρδη ύψους 10 δισ. δολαρίων. Το σύνολο δε της περιουσίας του υπολογίζεται πλέον στα 19 δισ. δολάρια. Δηλαδή μέσα στο 2013 τα δισεκατομμύρια του κ.Ζούκερμπεργκ αυξήθηκαν κατά 112%. (Σημείωση: οι 100 υπερδισεκατομμυριούχοι «Ζούκερμπεργκ» του πλανήτη έφτασαν το 2013 να κατέχουν περιουσία που ξεπερνά σε μέγεθος ολόκληρο το ΑΕΠ της Γερμανίας!)…<br />
<br />
Ας πάμε τώρα σε έναν άλλον «φιλάνθρωπο» που έχει βγει χρόνια πριν από τον κ. Ζούκερμπεργκ στο κουρμπέτι, στον κ.Μπίλ Γκέιτς της «Microsoft». Έλεγε σε μια συνέντευξή του στο «Βήμα» τον Ιανουάριο του 2008: «Οι δυνητικές εφαρμογές του δημιουργικού καπιταλισμού περιορίζονται μόνο από τα όρια της φαντασίας μας. Αν μπορέσουμε να βρούμε προσεγγίσεις που απαντούν στις ανάγκες των φτωχών με τρόπο που γεννούν κέρδος και αναγνώριση στις επιχειρήσεις, θα έχουμε βρει μια αυτοσυντηρούμενη μέθοδο για τη μείωση της φτώχειας. Μια παθιασμένη προσπάθεια να ανταποκριθούμε στην πρόκληση μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε τον κόσμο».<br />
<br />
Η παραπάνω φράση του Μπιλ Γκέιτς είναι αποκαλυπτική μιας και φωτίζει περίφημα τα ευγενή κίνητρα της «φιλανθρωπίας» όχι του Γκέιτς και του Ζούκερμπεργκ ως πρόσωπα, αλλά των Γκέιτς και των Ζούκερμπεργκ ως τάξη. Ο «φιλάνθρωπος» και «δημιουργικός καπιταλισμός» τους, στον οποίο αναφέρεται ο Γκέιτς, δεν είναι παρά το παρασύνθημα του «δημιουργικού» κυνισμού με τον οποίο η πλουτοκρατία προσεγγίζει τη γενικευμένη φτώχεια - την οποία η ίδια προκαλεί στον κόσμο (μια ματιά στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, εκεί που η «Microsoft» κατασκευάζει τα «γκατζετάκια» της, πείθει). Και την προσεγγίζει ως τη μεγαλύτερη φλέβα αναπαραγωγής και αύξησης της κερδοφορίας της. Όπως βλέπουμε ο κύριος «Microsoft», που κατείχε πριν τον Ζούκερμπεργκ τα πρωτεία της «φιλανθρωπίας», περιγράφοντας γλαφυρά τη «φιλανθρωπία» της τάξης του, δεν κρύβει λόγια σχετικά με την «ικανότητα» του καπιταλισμού να γεννά τη φτώχεια. Και μέσα από αυτήν να πολλαπλασιάζει τα κέρδη των πολυεθνικών. Που αξιοποιούν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας σαν πατέντα του ιδιοτελούς χρηματιστικού τους θησαυρισμού και όχι φυσικά ως πηγή παραγωγής και διανομής του κοινωνικού οφέλους. Και τούτο στο όνομα της «καταπολέμησης», στο όνομα της «μείωσης» της φτώχειας!<br />
<br />
Φυσικά δεν έχουμε (ούτε θα μπορούσαμε να έχουμε) τίποτα το προσωπικό με τον κ.Γκέιτς ή τον κ. Ζούκερμπεργκ. Έχουμε, όμως, σαφέστατη πολιτική διαφωνία με την κάθε «φιλάνθρωπη» κυρία ή κύριο που αφού έχουν χορτάσει το παντεσπάνι και τα χαβιάρια τους, κατόπιν αναζητούν στη «φιλανθρωπία» το εισιτήριο - ένα εισιτήριο με πολύ φτηνό είναι η αλήθεια αντίτιμο και αξιοσημείωτες φοροαπαλλαγές- για να αυτοδιαφημιστούν σαν πρωταγωνιστές κάποιων σικέ παραστάσεων περί «ανθρωπιάς». Έχουμε τεράστιο ιδεολογικό πρόβλημα, με αυτή την τακτική που επιδιώκει να καταστήσει σαν «αξίωμα» στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου, του εργαζόμενου, του αναξιοπαθούντος, ότι τα δικαιώματά του είναι μια υπόθεση που επαφίεται στην «φιλανθρωπία» κάποιων καλών - και κατά τεκμήριο πάμπλουτων ανθρώπων - οι οποίοι έρχονται να συνεγείρουν με το παράδειγμα και την εθελοντική προσφορά τους τις συνειδήσεις του «κοσμάκη». Ο «κοσμάκης», δε, καλείται να χειροκροτήσει εκείνο τον «φο» ουμανισμό των εκμεταλλευτών του και να υποστεί εντέχνως τη... βαθμολόγηση της ανθρωπιάς του (!) από αυτούς που στα εργοστάσιά τους του φέρονται σαν σκλάβο!<br />
<br />
Νιώθουμε απόλυτη ηθική, ιδεολογική και πολιτική αντιπάθεια προς κάθε προσπάθεια οι εκπρόσωποι του κράτους και της πολιτικής που επιφέρει λαϊκή εξαθλίωση να παρελαύνουν με καρφιτσωμένα χαμόγελα σε κέντρα συσσιτίων και σε δήθεν μαραθωνίους αγάπης, που δεν είναι παρά μαραθώνιοι με μία και μόνη επιδιωκόμενη «αγαθοεργία»: Να ρετουσάρουν το κοινωνικό προφίλ ατόμων που θα έπρεπε να απολογούνται για την αναλγησία τους, πολιτικών φορέων που θα έπρεπε να δίνουν εξηγήσεις για την κοινωνική αδιαφορία τους, στυγνών εκμεταλλευτών που θα έπρεπε να καταδικάζονται για την εκμεταλλευτική τους στυγνότητα.<br />
<br />
Έχουμε αβυσσαλέα πολιτική, ηθική, ιδεολογική αντίθεση με κάθε σαλονάτη και χλιδάτη προπαγάνδα, που προσπαθεί να προσπερνά το «ακάλυπτο» των υποχρεώσεων και των υποσχέσεων της πολιτείας, του κράτους, των πολιτικών δυνάμεων που κυβερνούν στο όνομα του λαού - και υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια στο λαό - με την επίδειξη μιας ...«ΜΚΟ φιλανθρωπίας». Μια προπαγάνδα, δηλαδή, να αντικατασταθεί το χρέος των ταγών μας να παρέχουν όλα εκείνα που δικαιούνται οι πολίτες (και τα οποία μέσω των φόρων και του γλίσχρου εισοδήματός τους τα έχουν πληρώσει διπλά και τρίδιπλα), με μια δήθεν «φιλανθρωπία», την οποία θα πρέπει να την καταβάλουν και πάλι εκείνοι που ήδη έχουν πληρώσει, αλλά που την καρπώνονται με τη μορφή κοινωνικού κύρους και ανθρωπιστικού λίφτινγκ εκείνοι που κρατούν τους πολλούς στην ανέχεια, τη δυστυχία και την ανημποριά.<br />
<br />
Απέναντι στην προπαγάνδα περί «φιλανθρωπίας», που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την «ζωοφιλία», που βαφτίζει την «φιλανθρωπία» - βιτρίνα ενός σάπιου συστήματος σαν την τάχα θεραπαινίδα του εγκλήματος, υπάρχει το βαθύ το ουσιαστικό, το πανίσχυρο όπλο της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.<br />
<br />
<br />
<br />
<img src="http://www.enikos.gr/data/photos/b6a432818eaae358ea801d60f6dd25ce.jpg" /><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Ναι στην Αλληλεγγύη μας, όχι στην «φιλανθρωπία» τους<br />
<br />
<br />
Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες στοχαστές, ο συντάκτης του μανιφέστου «Τί είναι και τί θέλει το ΕΑΜ», ο μέγιστος παιδαγωγός και κομμουνιστής που η «Ουνέσκο» συγκαταλέγει μεταξύ των 100 πιο σημαντικών διανoουμένων, πολιτικών και δημοσιολόγων όλου του κόσμου, ο Δημήτρης Γληνός, σε ένα συγκλονιστικό κείμενό του που γράφτηκε στην Ελλάδα της κρίσης του '30, περιγράφει - 80 χρόνια πριν - τί συμβαίνει στην Ελλάδα του σήμερα. Και ταυτόχρονα φωτίζει δρόμους που αξίζει να περπατηθούν, σήμερα, στην Ελλάδα της αιθαλομίχλης, των μαγκαλιών, των συσσιτίων. <br />
<br />
Έγραφε:<br />
<br />
«Μέσα σ' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία (…). Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.<br />
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ' όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη (...).<br />
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ' όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.<br />
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ' αυτή σ' όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.<br />
Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.<br />
Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Οσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.<br />
Ας έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο (...).<br />
<br />
Δημήτρης Γληνός, Δεκέμβρης 1932».<br />
<br />
<a href="http://www.enikos.gr/">ΠΗΓΗ</a></div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-37102519518060767522014-01-06T11:27:00.000-08:002014-01-06T12:06:04.695-08:00θεωρίες ανατροπής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Οι θεωρίες ανατροπής,είναι ένα blog ανταλλαγής απόψεων και διακίνησης ιδεών.<br />
H συντακτική ομάδα του blog ΔΕΝ ανήκει και ΔΕΝ πιστεύει κανένα κόμμα,πιστεύουμε ΜΟΝΟ στην κυρίαρχο λαό,οποίος θα είναι ο ΜΟΝΟΣ που θα δώσει τη λύση στο αδιέξοδο που μας οδήγησαν οι πολιτικές των μνημονίων.Πιστεύουμε δηλαδή α)στην ενημέρωση των πολιτών,β)στη δημιουργία μετώπου από το λαό,γ)στην εξουσία του λαού.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
<b>α)Ενημέρωση των πολιτών</b><br />
Θα πρέπει καθημερινά να ερχόμαστε σε επαφή με του πολίτες που χρειάζονται τη βοήθειά μας,να είμαστε δίπλα τους γιατί η αλληλεγγύη και η αγάπη είναι οι βάσεις για την διέξοδο από το τέλμα,ενώ ταυτόχρονα ενημερώνουμε τους πολίτες με αποτέλεσμα να καταλάβουν πως κανέναν κόμμα δεν θα μας σώσει και θα σωθούμε μοναχοί μας.<br />
<br />
<b>β)Μέτωπο</b><br />
Μετά το στάδιο της ενημέρωσης είναι αναπόφευκτο,πως οι πολίτες θα έρθουν κοντά ο ένας στον άλλον και έτσι μέσα στις γειτονιές θα δημιουργηθούν κοινωνικές ομάδες οι οποίες,μαζί με διάφορες πολιτικούς φορείς(όχι κόμματα,μέσα και έξω της βουλής),θα δημιουργήσουν ένα μέτωπο.<br />
<br />
<b>γ)Το μέτωπο θα επιβάλλει εκλογές και θα πάρει την εξουσία,για την λαοκρατία,τη λαική κυριαρχία.την Δημοκρατία.</b><br />
Όσο αφορά την ανάπτυξη,θα πρέπει να ενημερώσουμε τους πολίτες πως,ο εθνικός πλούτος της Ελλάδας αξίζει τρις..αυτά ανήκουν στο λαό,αυτό θα είναι το πρώτο βήμα προς την ανάπτυξη και μόνο μια Πατριωτική κυβέρνηση θα μπορέσει να το κάνει αυτό,δηλαδή..να οδηγήσει τη χώρα στο σοσιαλισμό άρα και στο κράτος των εργαζομένων και ΜΟΝΟ τότε θα μπορέσει η χώρα να περάσει σε τροχιά ανάπτυξης.Ο εθνικός πλούτος θα εκμεταλλευτεί από το λαό για το λαό..<br />
<br />
<b><i>Αυτά τα λίγα για αρχή....</i></b><br />
<b><i>καλή χρονιά με πολύ αγάπη στο συμπολίτη μας.</i></b><br />
<b><i><br /></i></b>
<b><i>H συντακτική ομάδα του theoriesanatropis</i></b><br />
<br /></div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-65914444362030402682014-01-06T10:58:00.002-08:002014-01-06T11:01:47.121-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<img src="http://cdn.sansimera.gr/media/photos/main/SEKE-Idritiko_Synedrio.jpg" /><br />
<b><br /></b><b>1919:Το Εργατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ελλάδος,αργότερα ΚΚΕ,κάνει τη πρώτη ανοιχτή συγκέντρωσή του στην Αθήνα.</b><br />
<b><br /></b>
ΠΗΓΗ: <a href="http://www.sansimera.gr/almanac/0601#ixzz2pe7zjU7y" style="-webkit-transition: color 0.3s ease-out; color: #003399; outline: 0px; text-decoration: none; transition: color 0.3s ease-out;">http://www.sansimera.gr/almanac/0601#ixzz2pe7zjU7y</a></div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-73788882082108918892014-01-05T08:54:00.000-08:002014-01-06T12:01:36.153-08:00Ο Μάρξ για τις τράπεζες δημιουργούς χρήματος και το δημόσιο χρέος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ι, σ. 779-781)</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
«Το σύστημα της δημόσιας
πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις
αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο
μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία,
διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια
της περιόδου της μανιφακτούρας. Το
αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό
του και με τους εμπορικούς του πολέμους
τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι
στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο
χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους
–αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό,
συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος–
βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική
εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου
εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους
λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του
λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό
είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη
θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται
τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται
στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το
credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη
στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του
δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια
στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει
άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της
πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Καρλ Μαρξ<br />
<a name='more'></a></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Το δημόσιο χρέος γίνεται
ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς
της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με
μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό
χρήμα με παραγωγική δύναμη και το
μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι
υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους
και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι
από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την
τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές
του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν
δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν
μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα
χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν
να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν
αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα
όμως και από την τάξη των αργόσχολων
εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτό
τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των
χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του
μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το
έθνος –καθώς και των φοροενοικιαστών,
των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών,
που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου
τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός
κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό– το
δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις
μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με
συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την
επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι
στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη
τραπεζοκρατία».
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
0ι στολισμένες με
εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν
από τη γέννηση τους απλώς εταιρίες
ιδιωτών σπεκουλάντηδων πού στάθηκαν
στο πλευρό των κυβερνήσεων και που χάρη
στα προνόμια πού πήραν, ήταν σε θέση να
δανείζουν σ αυτές χρήματα. Γι αυτό η
διόγκωση τον δημόσιου χρέους δεν έχει
άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την
προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών
των τραπεζών, που ή πλέρια ανάπτυξή τους
χρονολογείται απ την ίδρυση της Τράπεζας
της Αγγλίας (1694). Η Τράπεζα τής Αγγλίας
άρχισε τη δράση της δανείζοντας στην
κυβέρνηση τα χρήματα της με τόκο 8%.
Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη
βουλή από το ίδιο κεφάλαιο να κόβει
νόμισμα, δανείζοντας το ακόμα μια φορά
στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Με τα τραπεζογραμμάτια
αυτά, είχε το δικαίωμα να προεξοφλεί
συναλλαγματικές, να δανείζει επί ενεχύρω
εμπορευμάτων καί ν' αγοράζει ευγενή
μέταλλα Δεν πέρασε πολύς καιρός και το
πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε
ή ίδια, έγινε τό νόμισμα, μέ το οποίο ή
Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο
κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του
κράτους τους τόκους του δημόσιου χρέους.
Και σα να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με
τό ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα
μέ το άλλο. έμενε, ακόμα καί τη στιγμή
πού εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του
έθνους ως την τελευταία πεντάρα πού
είχε δόσει. Σιγά-σιγά έγινε ό αναπόφευχτος
φύλακας του μεταλλικού θησαυρού τής
χώρας καί το κέντρο έλξης όλης τής
εμπορικής πίστης. Τόν ίδιο καιρό πού
έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες,
άρχισαν νά κρεμούν παραχαράκτες
τραπεζογραμματίων. Ποια είναι ή εντύπωση
πού προκάλεσε στους συγχρόνους τους ή
ξαφνική εμφάνιση αυτής της φάρας των
τραπεζοκρατών, χρηματιστών, εισοδηματιών,
μεσιτών, σπεκουλάντηδων καί σκυλόψαρων
του χρηματιστηρίου, το δείχνουν τα
γραφτά του καιρού εκείνου, λ.χ. του
Μπόλινμπροκ.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Μαζί με τα δημόσια χρέη
δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό
σύστημα, πού συχνά για τούτον ή για
κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις
κρυφές πηγές τής πρωταρχικής συσσώρευσης.
Έτσι, οι προστυχιές του βενετσιάνικου
ληστρικού συστήματος αποτελούν μια
τέτια κρυφή βάση του κεφαλαιακού πλούτου
της Ολλανδίας, που ή Βενετία της παρακμής
τής δάνειζε μεγάλα χρηματικά ποσά. Τό
ίδιο ισχύει καί γιά τίς σχέσεις Όλλανδίας
καί Αγγλίας. Στίς αρχές κιόλας του 18ου
αιώνα έχουν υπερφαλαγγιστεί κατά πολύ
οί μανουφακτούρες της Όλλανδίας, πού
έχει παύσει νά είναι κυρίαρχο εμπορικό
καί βιομηχανικό έθνος. Γι αυτό από τό
1701 ώς τό 1776 μια άπό τίς κύριες επιχειρήσεις
της Όλλανδίας είναι νά δανείζει τεράστια
κεφάλαια ειδικά στον ισχυρό ανταγωνιστή
της, την Αγγλία. Κάτι παρόμοιο γίνεται
σήμερα ανάμεσα στην Αγγλία καί τίς
Ενωμένες Πολιτείες. Πολλά κεφάλαια, πού
εμφανίζονται σήμερα στίς Ενωμένες
Πολιτείες χωρίς πιστοποιητικό γέννησης
είναι αίμα παιδιών πού μόλις χτες είχε
κεφαλαιοποιηθεί στην Αγγλία.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Επειδή το δημόσιο χρέος
στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, πού
οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες
τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το
σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε
αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των
εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη
δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται
σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό
αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά
όμως άπαιτούν αυξημένους φόρους. Από
την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, πού
προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών
δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σέ
κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων
εξόδων νά καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια
δάνεια. Ετσι, τό σύγχρονο φορολογικό
σύστημα, πού άξονας του είναι οι φόροι
στά πιο αναγκαία μέσα συντήρησης
(επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει
μέσα του το σπέρμα της αυτόματης
προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση
δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή.
Γιαυτό σιήν Όλλανδία, όπου πρωτοεγκαινιάστηκε
το σύστημα αυτό, ό μεγάλος πατριώτης
Ντε Βίττ τό εξύμνησε στα «Αξιώματα» του
καί τό χαρακτήρισε σαν τό καλύτερο
σύστημα για νά γίνει ό εργάτης υπάκουος,
λιτοδίαιτος, φιλόπονος και... γιά νά
παραφορτωθεί μέ δουλιά. Ωστόσο, ή
καταστρεπτική επίδραση πού άσκεί στην
κατάσταση των μισθωτών εργατών μας
ενδιαφέρει εδώ λιγότερο από τή βίαιη
απαλλοτρίωση του αγρότη, του χειροτέχνη,
με δυό λόγια όλων των συστατικών μερών
τής μικρής αστικής τάξης, πού προκαλεί.
Πάνω στό ζήτημα αυτό δεν υπάρχουν δυό
γνώμες, ούτε ακόμα καί στους αστούς;
οικονομολόγους. Η απαλλοτριωτική
αποτελεσματικότητα του φορολογικού
συστήματος εντείνεται επιπλέον μέ τό
προστατευτικό σύστημα, πού αποτελεί
ένα άπό τά συστατικά του μέρη.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Ό μεγάλος ρόλος, πού τό
δημόσιο χρέος καί τό αντίστοιχο του
φορολογικό σύστημα παίζουν στην
κεφαλαιοποίηση του πλούτου καί στην
απαλλοτρίωση τών μαζών, ώθησε πλήθος
συγγραφείς, όπως τόν Κόμπετ, τόν
Ντάμπλνταιη καί άλλους, νά κάνουν τό
λάθος ν αναζητούν σ' αυτό τή βασική αίτια
της αθλιότητας των σύγχρονων λαών.
</div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
Το δημόσιο χρέος γίνεται
ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς
της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με
μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό
χρήμα με παραγωγική δύναμη και το
μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο.</div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5202573961348503260.post-6682558738067525292014-01-05T08:48:00.002-08:002014-01-06T12:05:35.237-08:00ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΟΣΟ ΠΟΤΕ - Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Καρλ Μαρξ</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Η Αδιαφορία για την πολιτική</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Η εργατική τάξη δεν πρέπει να συγκροτηθεί σε πολιτικό κόμμα, δεν πρέπει για κανένα λόγο να έχει πολιτική δράση, διότι το να πολεμάς το κράτος σημαίνει ότι αναγνωρίζεις το κράτος και αυτό είναι αντίθετο στις αιώνιες αρχές. Οι εργάτες δεν πρέπει να κάνουν απεργίες. Διότι το να επιδιώκει κανείς να αυξήσει το μισθό του ή να εμποδίσει τη μείωσή του σημαίνει ότι αναγνωρίζει το Μισθό και αυτό είναι αντίθετο στις αιώνιες αρχές της χειραφέτησης της εργατικής τάξης! Αν στην πολιτική δράση ενάντια στο αστικό κράτος οι εργάτες επιτυγχάνουν μόνον να αποσπάσουν ορισμένες παραχωρήσεις, τότε προβαίνουν σε συμβιβασμούς -και αυτό είναι αντίθετο στις αιώνιες αρχές. Πρέπει λοιπόν να περιφρονούμε κάθε ειρηνική κίνηση ανάλογη με αυτές που έχουν την κακή συνήθεια να οργανώνουν οι άγγλοι και αμερικανοί εργάτες.</span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> Οι εργάτες δεν πρέπει να επιδιώκουν να καθορισθεί ένα νομοθετικό όριο της εργάσιμης μέρας, γιατί αυτό είναι ένα είδος συμβιβασμού με τα αφεντικά, τα οποία δεν θα μπορούν πλέον να τους εκμεταλλεύονται παρά 10 ή 12 ώρες αντί για 14 ή 16. Οι εργάτες δεν πρέπει καν να επιδιώξουν να απαγορευθεί με νόμο η πρόσληψη παιδιών κάτω των 10 ετών στα εργοστάσια, γιατί με τον τρόπο αυτό δεν παύει η εκμετάλλευση των παιδιών άνω των 10 ετών και έτσι κάνουν έναν νέο συμβιβασμό που αμαυρώνει την καθαρότητα των αιώνιων αρχών! Κατά μείζονα λόγο, οι εργάτες δεν πρέπει να θέλουν να υποχρεωθεί το κράτος -του οποίου ο προϋπολογισμός τροφοδοτείται από την εργατική τάξη- να παρέχει στα παιδιά των εργατών στοιχειώδη εκπαίδευση, όπως συμβαίνει στην Αμερικανική Δημοκρατία γιατί η στοιχειώδης εκπαίδευση δεν είναι πλήρης εκπαίδευση. Είναι καλύτερο οι εργάτες και οι εργάτριες να μη γνωρίζουν ανάγνωση, γραφή και αριθμητική παρά να εκπαιδεύονται από δασκάλους των κρατικών σχολείων. Είναι καλύτερο να αποβλακώνονται οι εργαζόμενες τάξεις από την αμάθεια και την καθημερινή εργασία επί 16 ώρες, παρά να παραβιασθούν οι αιώνιες αρχές.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αν η πολιτική πάλη της εργατικής τάξης πάρει βίαιες μορφές, αν οι εργάτες αντικαταστήσουν τη δικτατορία της αστικής τάξης με τη δική τους επαναστατική δικτατορία, τότε διαπράττουν το φρικτό έγκλημα της προσβολής αρχών. Διότι, με σκοπό να ικανοποιήσουν τις βέβηλες και πεζές καθημερινές τους ανάγκες και να συντρίψουν την αντίδραση της αστικής τάξης, δίνουν στο κράτος μια επαναστατική και μεταβατική μορφή αντί να κατεβάσουν τα όπλα και να καταργήσουν το κράτος. Οι εργάτες δεν πρέπει να ιδρύουν ξεχωριστά σωματεία για κάθε επάγγελμα διότι έτσι διαιωνίζουν τον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας, όπως υπάρχει στην αστική κοινωνία, ενώ αυτός ο καταμερισμός διασπά τους εργάτες και αποτελεί στην πραγματικότητα τη βάση της σημερινής σκλαβιάς τους. Με μια λέξη, οι εργάτες πρέπει να σταυρώσουν τα χέρια και να μην χάνουν το χρόνο τους με πολιτικές και οικονομικές κινήσεις. Αυτές οι κινήσεις δεν μπορούν να τους προσφέρουν παρά άμεσα αποτελέσματα. Ως ειλικρινά θρησκευόμενοι άνθρωποι πρέπει να περιφρονήσουν τις καθημερινές τους ανάγκες και να φωνάξουν γεμάτοι πίστη: 'Ας σταυρωθεί η τάξη μας, ας χαθεί η γενιά μας, αν είναι να μείνουν αμόλυντες οι αιώνιες αρχές'. Ακριβώς όπως οι ευσεβείς χριστιανοί, πρέπει να πιστέψουν στα λόγια του παπά, να περιφρονήσουν τα αγαθά του κόσμου τούτου και να σκέφτονται μόνο το πώς θα κερδίσουν τον Παράδεισο. Αντικαταστήστε το Παράδεισος με το ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ, η οποία θα επέλθει κάποτε, σε κάποια γωνιά της γης, χωρίς να ξέρουμε πώς και χάρη σε ποιον, και το παραμύθι θα είναι ακριβώς το ίδιο. Αναμένοντας λοιπόν αυτή την περίφημη κοινωνική διάλυση, η εργατική τάξη πρέπει να συμπεριφέρεται κοσμίως σαν καλοβοσκημένο κοπάδι προβάτων, να αφήνει ήσυχη την κυβέρνηση, να φοβάται την αστυνομία, να σέβεται τους νόμους, να παρέχει αδιαμαρτύρητα κρέας για τα κανόνια.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Στην πρακτική ζωή της κάθε μέρας οι εργάτες πρέπει να είναι οι πιο πειθήνιοι υπηρέτες του κράτους, αλλά εσωτερικά πρέπει να διαμαρτύρονται ενεργητικά ενάντια στην ύπαρξή του και να του διαδηλώνουν τη βαθιά θεωρητική τους περιφρόνηση με την προμήθεια και μελέτη φιλολογικών πραγματειών περί καταργήσεως του κράτους. Θα πρέπει δε να αποφεύγουν με κάθε τρόπο να προβάλλουν στο καπιταλιστικό σύστημα οποιαδήποτε αντίδραση εκτός των αναφωνήσεων περί μελλοντικής κοινωνίας, στην οποία αυτό το μισητό καθεστώς θα έχει πάψει να υπάρχει!"</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κανείς δεν θα αρνηθεί ότι αν οι απόστολοι της αδιαφορίας για την πολιτική εκφράζονταν τόσο καθαρά, η εργατική τάξη θα τους έστελνε στο ανάθεμα και θα ένιωθε ότι χλευάζεται από αυτούς τους δογματικούς αστούς και τους ξεπεσμένους ευγενείς που είναι τόσο ανόητοι ή αφελείς ώστε να της απαγορεύουν κάθε πραγματικό μέσο πάλης, ενώ όλα τα όπλα της πάλης πρέπει να τα παίρνει κανείς από την υπάρχουσα κοινωνία και οι μοιραίοι όροι αυτής της πάλης έχουν το κακό να μην προσαρμόζονται στις ιδεαλιστικές φαντασιώσεις που αυτοί οι διδάκτορες κοινωνικών επιστημών θεοποίησαν με τα ονόματα Ελευθερία, Αυτονομία, Αναρχία. Αλλά το κίνημα της εργατικής τάξης είναι σήμερα τόσο ισχυρό, ώστε αυτοί οι σεχταριστές φιλάνθρωποι δεν τολμούν πια να επαναλάβουν σχετικά με την οικονομική πάλη τις μεγάλες αλήθειες που ακούραστα διακήρυσσαν για την πολιτική πάλη. Είναι αρκετά φοβιτσιάρηδες για να εξακολουθήσουν να τις εφαρμόζουν στις απεργίες, στα συνδικάτα, στα επαγγελματικά σωματεία, τους νόμους για την εργασία των γυναικών και των παιδιών, τον περιορισμό της εργάσιμης μέρας κ.λπ.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ας εξετάσουμε τώρα αν οι άνθρωποι αυτοί είναι σε θέση να επικαλούνται τις καλές παραδόσεις, την αιδώ, την καλή πίστη και τις αιώνιες αρχές! Για τους πρώτους σοσιαλιστές (Φουριέ, Όουεν, Σαιν-Σιμόν κλπ.) ήταν μοιραίο να περιοριστούν σε όνειρα για την υποδειγματική κοινωνία του μέλλοντος και να καταδικάσουν κάθε προσπάθεια που έκαναν οι εργάτες για να βελτιώσουν έστω και λίγο την τύχη τους (απεργίες, συνδικάτα, πολιτικές κινήσεις). Και αυτό ήταν μοιραίο διότι οι κοινωνικές συνθήκες δεν είχαν φτάσει σε τέτοιο βαθμό ανάπτυξης, ώστε να επιτρέπουν στην εργατική τάξη να συγκροτηθεί σε μαχόμενη τάξη. Αν όμως δεν μας επιτρέπεται να αποκηρύξουμε αυτούς τους πατριάρχες του σοσιαλισμού, όπως δεν επιτρέπεται στους χημικούς να αποκηρύξουν τους πατέρες τους, τους</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">αλχημιστές, θα πρέπει πάντως να αποφύγουμε να πέσουμε ξανά στα σφάλματά τους, που θα ήταν ασυγχώρητα αν διαπράττονταν από μας. Αργότερα πάντως, το 1839 -όταν η πολιτική και οικονομική πάλη της εργατικής τάξης είχε λάβει αρκετά οξύ χαρακτήρα στην Αγγλία- ο Bray, ένας από τους μαθητές του Όουεν και ένας από αυτούς που είχαν ανακαλύψει την αλληλοβοήθεια αρκετά πριν από τον Προυντόν, εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο LABOUR'S WRONGS AND LABOUR'S REMEDY (Τα δεινά και τα μέσα θεραπείας της εργασίας). Σε ένα από τα κεφάλαια που αναφέρεται στην αναποτελεσματικότητα όλων των μέσων θεραπείας που μπορεί να προσφέρει η παρούσα μορφή πάλης, ασκεί σκληρή κριτική σε όλες τις κινήσεις, πολιτικές και οικονομικές, των άγγλων εργατών. Καταδικάζει το πολιτικό κίνημα, τις απεργίες, τον περιορισμό της εργάσιμης μέρας, τη ρύθμιση της εργασίας των γυναικών και των παιδιών στις βιομηχανίες διότι, κατά την άποψή του, όλα αυτά όχι μόνον δεν μας επιτρέπουν να ξεφύγουμε από το υπάρχον κοινωνικό καθεστώς, αλλά και μας κρατούν δέσμιους σ' αυτό και εντείνουν ακόμη περισσότερο τους ανταγωνισμούς.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Φτάνουμε τώρα στον Προυντόν, τον προφήτη αυτών των διδακτόρων κοινωνικών επιστημών. Ο δάσκαλος είχε το θάρρος να εκφρασθεί ρητά ενάντια σε όλες τις οικονομικές</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">κινήσεις (συνδικάτα, απεργίες κλπ.) που ήταν αντίθετες στις μεσσιανικές θεωρίες του περί αλληλοβοήθειας και ενθάρρυνε με τα γραπτά και την προσωπική συμμετοχή του το πολιτικό</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">κίνημα της εργατικής τάξης. Αντίθετα οι μαθητές του δεν τολμούν να εκφρασθούν ανοιχτά ενάντια στο κίνημα. Ήδη το 1847, στιγμή κατά την οποία εκδίδεται το μεγάλο έργο του δασκάλου: Οι οικονομικές αντιφάσεις, αντέκρουσα τις σοφιστείες του που στρέφονταν ενάντια στο εργατικό κίνημα2. Πάντως το 1864, μετά το νόμο Ollivier που παρείχε στους γάλλους εργάτες το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι με μεγάλους περιορισμούς, ο Προυντόν επανήλθε στο ίδιο θέμα με το βιβλίο του Πολιτικές ικανότητες των εργαζόμενων τάξεων, το οποίο εκδόθηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Οι επιθέσεις του δασκάλου ταίριαζαν τόσο πολύ στα γούστα των αστών ώστε οι Times με αφορμή τη μεγάλη απεργία των ραφτάδων του Λονδίνου το 1866 έκαναν στον Προυντόν την τιμή να τον μεταφράσουν και να καταγγείλουν τους απεργούς με τα ίδια του τα λόγια. Ιδού ορισμένα δείγματα. Οι ανθρακωρύχοι του Rive-de-Gier έκαναν απεργία. Οι στρατιώτες έσπευσαν να τους επαναφέρουν στην τάξη. "Η κρατική αρχή, φωνάζει ο Προυντόν που διέταξε να εκτελεσθούν οι ανθρακωρύχοι του Rive-de-Gier έκανε αχάριστο έργο. Έδρασε ωστόσο όπως ο αρχαίος Βρούτος που έπρεπε να διαλέξει μεταξύ της πατρικής αγάπης και του καθήκοντός του ως Υπάτου: έπρεπε να θυσιάσει τα παιδιά του για να διασώσει τη Δημοκρατία. Ο Βρούτος δεν δίστασε και οι επόμενες γενιές δεν τολμούν να τον καταδικάσουν"3. Οι προλετάριοι δεν θυμούνται κάποιον αστό που να δίστασε να θυσιάσει τους εργάτες του προκειμένου να διασώσει τα συμφέροντά του. Πόσο Βρούτοι4 είναι οι αστοί!</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">"Και όμως όχι: δεν υπάρχει το δικαίωμα δημιουργίας συνδικάτων, όπως δεν υπάρχει το δικαίωμα της απάτης ή της κλοπής, όπως δεν υπάρχει το δικαίωμα της αιμομιξίας και της</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">μοιχείας"5. Πρέπει πάντως να πούμε ότι αναμφίβολα υπάρχει το δικαίωμα της ανοησίας.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ποιες είναι λοιπόν οι αιώνιες αρχές, στο όνομα των οποίων ο δάσκαλος εξαπολύει τους αλλοπρόσαλλους αφορισμούς του;</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Πρώτη αιώνια αρχή: "Το ύψος του μισθού καθορίζει την τιμή των εμπορευμάτων".</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Και αυτοί ακόμη που δεν έχουν καμιά γνώση πολιτικής οικονομίας και αγνοούν ότι ο μεγάλος αστός οικονομολόγος Ricardo αντέκρουσε οριστικά αυτό το παραδοσιακό λάθος στο βιβλίο του Αρχές της πολιτικής οικονομίας που εκδόθηκε το 1817, γνωρίζουν το τόσο</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">αξιοσημείωτο παράδειγμα της αγγλικής βιομηχανίας, η οποία μπορεί να πουλά τα προϊόντα της σε τιμές αρκετά χαμηλότερες από εκείνες οποιασδήποτε άλλης χώρας, ενώ οι μισθοί είναι στην Αγγλία συγκριτικά υψηλότεροι απ'ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Δεύτερη αιώνια αρχή: "Ο νόμος που επιτρέπει τα συνδικάτα είναι εξαιρετικά αντινομικός, αντιοικονομικός, αντίθετος σε κάθε κοινωνία και τάξη". Με μια λέξη είναι "αντίθετος στο οικονομικό Δικαίωμα του ελεύθερου ανταγωνισμού". Αν ο δάσκαλος ήταν κάπως λιγότερο σωβινιστής, θα διερωτάτο πώς εξηγείται το ότι στην Αγγλία εκδόθηκε σαράντα χρόνια νωρίτερα ένας νόμος τόσο αντίθετος στα οικονομικά δικαιώματα του ελεύθερου ανταγωνισμού και πώς γίνεται αυτός ο νόμος --που είναι τόσο αντίθετος σε κάθε κοινωνία και τάξη να επιβάλλεται ως αναγκαιότητα ακόμη και για τα ίδια τα αστικά κράτη, στο βαθμό που αναπτύσσεται η βιομηχανία και μαζί με αυτή ο ελεύθερος ανταγωνισμός. Τότε θα ανακάλυπτε ίσως ότι αυτό το Δικαίωμα (με Δ κεφαλαίο) υπάρχει μόνο στα Οικονομικά εγχειρίδια που συγγράφουν οι αδελφοί Αδαείς της αστικής πολιτικής οικονομίας και στα οποία βρίσκονται μαργαριτάρια όπως το παρακάτω: H ιδιοκτησία είναι καρπός της εργασίας... των άλλων παρέλειψαν να προσθέσουν.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τρίτη αιώνια αρχή: "Συνεπώς με το πρόσχημα να ανυψωθεί η εργατική τάξη από τη</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">λεγόμενη κοινωνική κατωτερότητα, πρέπει να αρχίσουμε να καταγγέλλουμε μια ολόκληρη τάξη πολιτών: την τάξη των κυρίων, επιχειρηματιών, εργοδοτών και αστών: πρέπει να ωθήσουμε την εργατική δημοκρατία στο να περιφρονεί και να μισεί αυτούς τους ανάξιους</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">συμπολίτες της μεσαίας τάξης. Πρέπει να προτιμήσουμε τον εμπορικό και βιομηχανικό πόλεμο από την έννομη καταστολή και τον ανταγωνισμό των τάξεων από την κρατική αστυνομία"6.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Για να εμποδίσει την εργατική τάξη να ξεφύγει από τη λεγόμενη κοινωνική κατωτερότητά της, ο δάσκαλος καταδικάζει τα συνδικάτα που συγκροτούν την εργατική τάξη σε τάξη ανταγωνιστική προς την αξιοσέβαστη κατηγορία των εργοδοτών, επιχειρηματιών, αστών, οι οποίοι αναμφίβολα προτιμούν, όπως και ο Προυντόν, την κρατική αστυνομία από τον ταξικό ανταγωνισμό. Για να αποφευχθεί κάθε ενόχληση αυτής της αξιοσέβαστης τάξης, ο καλός μας Προυντόν προτείνει στους εργάτες -μέχρις ότου φτάσει το αλληλοβοηθητικό καθεστώς και παρά τα μειονεκτήματά της- "την ελευθερία ή ανταγωνισμό, τη μοναδική εγγύησή μας"7.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ο δάσκαλος κήρυσσε την αδιαφορία για τα οικονομικά ζητήματα προκειμένου να προστατέψει την ελευθερία ή τον αστικό ανταγωνισμό, τη μοναδική εγγύησή μας. Οι μαθητές του διδάσκουν την αδιαφορία για τα πολιτικά ζητήματα για να προστατέψουν την αστική ελευθερία, τη μοναδική εγγύησή τους. Αν οι πρώτοι χριστιανοί που επίσης κήρυσσαν την αδιαφορία για τα πολιτικά ζητήματα χρειάστηκαν τη συνδρομή ενός αυτοκράτορα για να μεταμορφωθούν από καταπιεζόμενους σε καταπιεστές, οι σύγχρονοι απόστολοι της αδιαφορίας για τα πολιτικά ζητήματα δεν πιστεύουν ότι οι αιώνιες αρχές τους επιβάλλουν και σ' αυτούς τους ίδιους την αποχή από τις κοσμικές απολαύσεις και τα πρόσκαιρα προνόμια της αστικής κοινωνίας. Πάντως πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ότι υπομένουν με στωικότητα αντάξια των χριστιανών μαρτύρων το ασήκωτο φορτίο των 14 ή 16 ωρών εργασίας που φέρουν οι βιομηχανικοί εργάτες! </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Λονδίνο, Ιανουάριος 1873</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">1 Μετάφραση Δημήτρης Δημούλης</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Το κείμενο γράφτηκε από τον Μαρξ στα γαλλικά μεταξύ Δεκεμβρίου 1872 και Ιανουαρίου 1873. Δημοσιεύθηκε στο Almanacco Repubblicano per l'anno 1874 σε ιταλική μετάφραση Εnrico Bignami. Το γαλλικό χειρόγραφο του Μαρξ δεν έχει βρεθεί. Η μετάφραση γίνεται από τα ιταλικά σύμφωνα με την έκδοση MEGA-2 (τ. 24, σ. 105-109) (Στμ).</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">2 Βλ. το κεφάλαιο ΙΙ παρ. V με τίτλο Οι απεργίες και τα εργατικά συνδικάτα στο τομίδιο Αθλιότητα της Φιλοσοφίας, απάντηση στη Φιλοσοφία της Αθλιότητας του κυρίου Προυντόν (Παρίσι 1847 -εκδόσεις Frank).</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">3 Π. Ζ. Προυντόν, Περί της πολιτικής ικανότητας των εργαζόμενων τάξεων, Παρίσι, εκδόσεις Lacroix και σία, 1868, σελ. 327.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">4 “Che Bruti”, το οποίο είναι ομόηχο με το “che bruti” (τι κτήνη) και περίπου ομόηχο με το 'che brutti' (πόσο αποκρουστικοί) (Στμ).</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">5 Ό.π., σελ. 333.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">6 Ό.π., σελ. 337-38.</span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">7 Ό.π., σελ. 334.</span><br />
<br /></div>
</div>
theorieshttp://www.blogger.com/profile/10119472516295051719noreply@blogger.com0